Aan drama geen gebrek in het leven van de Braziliaanse zangeres Maria Rita (1977). Haar moeder Elis Regina geldt als een van de meest geliefde zangeressen uit de Braziliaanse muziekgeschiedenis. In 1982 stierf Regina veel te jong na een overdosis cocaïne. Dat droeg bij aan de legendevorming rondom dit getroebleerde leven, maar het weerhield de dochter juist van een carrière in de muziek. In plaats daarvan vertrok Rita naar Amerika, waar ze Latijns-Amerika-studies en journalistiek studeerde.
Terug in Brazilië begint ze voor haar plezier te zingen in een kleinschalige theaterproductie. In die periode weet Milton Nascimento, haar peetvader en een beroemde Braziliaanse singer-songwriter, Rita over te halen om met haar stem toch voor de muziek te kiezen. Met muzikant-producer Tom Capone maakt ze in 2003 haar debuutalbum. Een stemmig, jazzy geheel van zorgvuldig gekozen covers, van onder anderen Rita Lee (zangeres van de befaamde, prettig gestoorde sixties-groep Os Mutantes), Milton Nascimento en Lenine. De instrumentatie is aangenaam nostalgisch en brengt artiesten als Joni Mitchell en Rickie Lee Jones in herinnering.
Aanvankelijk maakt het gepolijste, easy-listeningkarakter van haar muziek niet veel indruk. Maar hoe vaker je de cd beluistert, hoe meer de ambachtelijke verfijning opvalt waarmee bossa nova wordt vermengd met subtiele suggesties van samba. Juist door die wat voortkabbelende muziek leidt niets af van Rita’s loepzuivere stem. Vanaf haar eerste concert is Maria Rita in Brazilië een ster: dat de dochter van Elis Regina toch gaat zingen blijkt nationaal nieuws. Maar nadat ze in Amerika drie Latin Grammy’s heeft ontvangen voor haar debuut-cd komt haar artistieke partner Tom Capone op de terugweg van de ceremonie om het leven.
Tijdens haar North Sea Jazz-concert (16 juli) is de zangeres bloednerveus, waarvoor ze zich charmant verontschuldigt met een verwijzing naar de grootheden die op dit festival hebben opgetreden. Vanaf het begin weet Rita alle zenuwen te sublimeren in een adembenemende spanning die voor deze muziek juist uitstekend werkt. De arrangementen accentueren Rita’s stem perfect, de tempi zijn bloedstollend traag maar nooit saai.
Tussen het laatste nummer en de eerste toegift schiet Maria Rita ineens vol. Tijdens dit korte moment, wat wel een uur lijkt te duren, houden zangeres en publiek elkaar gegijzeld in ongemak. Voor dit soort situaties bestaat geen protocol: stoïcijns doorklappen en naar een punt in het oneindige proberen te staren luidt het devies. In gedachten verschijnt de bekende foto van Elis Regina na haar optreden tijdens het Montreux-jazzfestival. De van euforie en smart vertrokken gezichtsuitdrukking van moeder en dochter is vrijwel identiek.
Dan zwelt een hartverwarmend gejuich aan, dept het Braziliaanse publiek de ogen, en begint Maria Rita een triomfantelijke toegift.
Maria Rita (2003) en Segundo (2005) verschenen bij Warner