‘Listening to Labour’s Lost Voters’ heette een onderzoek dat was verricht na de traumatische verkiezingsnederlaag van mei. Waarom hebben miljoenen Engelse kiezers ons verruild voor ukip en de Conservatieven? Antwoord: ze vertrouwen ons niet met de economie, ze vrezen dat we belastingen verhogen, ze verwachten dat we de grenzen weer opengooien en ze zien ons als de buiksprekers van de militante vakbonden. Kortom, ze vinden ons niet rechts genoeg (en voor de Schotten zijn we té rechts). De stuurloze oppositiepartij lijkt nu op een excentrieke wijze gehoor te gaan geven aan deze klacht.
Immers, zoals het er nu uitziet kiezen de partijleden op 12 september Jeremy Corbyn tot hun leider. Deze 66-jarige afgevaardigde voor Islington-North wil ophouden met bezuinigen, de belastingen verhogen, meer immigranten toelaten en macht teruggeven aan de vakbonden. In plaats van naar het gezellig drukke midden op te schuiven, zal hij Labour omtoveren tot een authentieke socialistische partij. Zijn onverwachte populariteit is hard aangekomen bij de gematigde partijtop. Corbyn was immers naar voren geschoven om meer debat te veroorzaken, maar in plaats daarvan lijkt hij een paard van Troje te zijn, of een monster van Frankenstein.
De bebaarde Corbyn ligt goed bij de achterban van de partij, die altijd een dubbel gevoel heeft gehad over het succesvolle Blair-tijdperk. Goed, we wonnen drie verkiezingen op rij, maar vergaten onze idealen, zo klinkt het in de wandelgangen van de partijbijeenkomsten. Tony Blair viel onder een intern gedoogbeleid. Jongeren zien in Corbyn een Don Quichot die strijdt tegen de kinderen van Thatcher.
In dat laatste zit meteen zijn kracht. Corbyn is geen politicus maar een actievoerder, eentje die in zijn jonge jaren aan de lippen hing van de marxistische partijdenker Ralph Miliband (meer nog dan diens eigen zonen). Er is geen linkse strijd waar hij niet aan deel heeft genomen: apartheid, Pinochet, kernbommen, krakersrechten, ten onrechte veroordeelde Ieren, Irak, poll tax… Het feit dat hij niet tot de gevestigde orde behoort, draagt bij aan de populariteit van Corbyn, alsmede zijn alledaagsheid. Zo werd hij onlangs door een blij verraste medepassagier gefotografeerd in een Londense nachtbus, de laatste plek waar je normaal gesproken een parlementslid verwacht. Behalve als blijkt dat dat ‘fotomoment’ speciaal geregisseerd was.