Het is toch erg als je een geloof hebt dat je zo'n angst voor de dood inpepert dat je als je stokoud bent zo bang voor God bent. Ik ben mijn ouders behoorlijk dankbaar dat ze me niet in zo'n leer hebben grootgebracht. Dan zou ik op mijn leeftijd ook al zitten te sidderen, honderd maal erger dan de moeder van mijn vriend, want ik heb wel gezondigd. Lekker.
Of zal ik toch ook, als het einde nadert of als ik afhankelijk word, zo aan het leven gaan hangen dat ik het rek? Je neemt je voor van niet. De euthanasie is een oplossing als je geen hartslag krijgt, maar neem je de beslissing wel op het goede moment?
Ik zal wel merken wat ik zeg in dat programma, misschien wel iets gevoeligs zodat mijn vrienden niet verdrietig zullen zijn als ik ga.
Wat een onzin allemaal. Ik ben verkouden, daardoor komt het, een hartverscheurende hoest giert langs mijn zieke bronchien naar buiten. Een spier in mijn rug is daardoor geheel van slag. Er zitten scheuten in mijn hoofd.
Morgen is het weer over en ik leef nog wel veertig jaar. Gelukkig.