De sirenes hebben het sein ‘veilig’ gegeven. Om even over half twaalf duiken twee jagers op. De chauffeur knikt en roept: ‘Het zijn Duitsers.’ Twee kilometer van Mengen is een Luftwaffe-horst voor Messerschmitts. De twee jagers halen, laag overscherend, vreemde capriolen uit. De auto stopt maar de chauffeur blijft volhouden dat het Duitse vliegtuigen zijn. De Mercedes rijdt weer als de vliegtuigen terugkomen. Twee keer scheert een van beide laag over, dan wordt het vuur geopend. De chauffeur wordt dodelijk getroffen. Doriot eveneens. Zijn borstkas is verpletterd, een been verbrijzeld, de ogen liggen uit de kassen en zijn gezicht is een brij van vlees en bloed.
Wie heeft Doriot gedood, of liever: in wiens opdracht opereerde het vliegtuig? Het is altijd een raadsel gebleven. Bejaarde ex-PPF'ers houden nog altijd vol dat hij op verzoek van Deat en Darnand door de Duitsers is vermoord. Anderen geloven dat de moord een opdracht was van Himmler, die had ontdekt dat Doriot geheime besprekingen voerde met afgevaardigden van de Gaulle. Het meest waarschijnlijke blijft echter dat Doriot door een geallieerd vliegtuig werd aangevallen.
In plaats van een bijeenkomst werd in Mengen Doriots begrafenis georganiseerd. Het werd tevens een laatste treffen van ongeveer de complete Franse collabo-top in ballingschap: Brinon namens het schemerbewind in het kasteel van Sigmaringen van Petain en Laval; Darnand, hoofd van de Milice, de wrede Franse landwacht die nu was overgeheveld naar de Franse SS-divisie Charlemagne; Bucard van het veiligheidskorps Les Francistes; Deat van de Rassemblement Nationale Populaire, die zo lang met Doriot om voorrang had gestreden; de schrijvers Celine, Rebatet, Bonnard, Chateaubriand van de intellectuelenliga Collaboration. Doriots kompaan Marcel Marschall sprak een lange, in de ijzige kou in diepe stilte door de honderden aanwezigen aangehoorde grafrede. Hij herinnerde eraan hoe Doriot, ooit een eenvoudige metaalbewerker, eerst St. Denis veroverde voor de communisten, vervolgens de rode storm in Frankrijk versloeg en ten slotte de profeet werd van het nieuwe Franse rijk in het Nieuwe Europa: ‘Jouw keuze voor de totale collaboratie onder de door de voorzienigheid gezonden Adolf Hitler is juist geweest. Jij zei ons: lafheid vermag niets en je had gelijk. Jij zei ons: wanhopen is verraad en je had gelijk. Jij zei: wie niet alles heeft gegeven, heeft niets gegeven en je had gelijk. Jij hebt alles gegeven, sombere broeder, je blijft onder ons omdat je geest ons blijft bezielen.’
In de stoet sprak de radiospreker Herold-Paquis tot de schrijver Lucien Rebatet: ‘Het avontuur is voorbij, met de dood van Doriot is de PPF voorbij.’ ‘Alles ligt in de stront nu’, antwoordde Rebatet. ‘Ik geloof in niks meer, niet in een idee, niet in een mens en niet in deze oorlog.’
In de jaren twintig was Doriot inderdaad de grote hoop geweest van het rode Frankrijk. De in 1899 geboren arbeidersjongen uit St. Denis bouwde zelfs een carriere op in de top van de derde internationale. In de jaren twintig verbleef hij geruime tijd in Rusland en China. Hij was een strateeg, een redenaar. Hij sprak de arbeiders aan omdat hij hun taal sprak. Het beste voelde Doriot zich thuis op bijeenkomsten die ontaarden in zaalslagen. Dan vocht hij mee. Zijn intellectuele tekortschieten en zijn theoretische inflexibiliteit - in de praktijk was hij daarentegen zeer opportunistisch - beletten hem niet burgemeester van St. Denis te worden. Hij leek regelrecht op weg naar een positie in Frankrijk a la Stalin in Rusland.
Toen begon een groep rond Maurice Thorez, die hem haatte, te stoken. Terwijl Doriot hevig ijverde voor het volksfront en de greep naar de macht, was de partijmeerderheid tegen. Doriot verdween vervolgens met enorm lawaai uit de partij. Hij stak de hand uit naar alles wat links was; die hand werd afgewezen. Daarop richtte Doriot de PPF op, een volkspartij die na enig aarzelen koos voor het fascisme.
Na Frankrijks val in juni 1940 is Doriot eerst de grote verdediger van maarschalk Petain, van wie hij de hoogste gunsten verwacht. Maar de Duitsers koppelen Petain aan Laval om een conservatief-burgerlijk schijnbewind in Vichy overeind te houden. Doriot komt niet aan de macht, wat voor demonstraties hij ook tegen de reactie in Vichy organiseert. Ook als hij zich aansluit bij het Franse vrijwilligerskorps aan het Oostfront en later een hoge rang verwerft bij de SS, weigert Hitler deze radicaal aan de macht te brengen. Dat zou de burgerlijke weldenkenden van la France profonde enkel verontrusten en hun bereidheid tot collaboratie juist aantasten. Het ging de Duitsers in de grond slechts om een ding: dat het hele industriele en arbeidspotentieel van Frankrijk voor de oorlog werd ingezet. Dat is gelukt; Frankrijk leverde meer dan ieder ander collaborerend of bezet land. Ook heeft Doriot voortdurend strijd te leveren tegen andere collabo-partijen die ook aan de macht hopen te komen, zoals die van de voormalige socialist Deat. Doriots aartstegenstander Darnand lijkt zijn Milice al te lanceren voor de burgeroorlog tegen de gewapende gardes van Doriot.
In het najaar van 1942 lijkt Doriots uur toch te zullen slaan, en wel in Tunis. Daar doet de Phalange Africaine van de PPF - in afwezigheid van Doriot weliswaar, maar aangevoerd door diens beste luitenant, Charbonneau - een geslaagde greep naar de macht. Bijna een half jaar lang is Tunis in handen van de Phalange. Van hieruit kan Rommel in maart 1943 opnieuw de Amerikanen aanvallen. Was die aanval geslaagd, dan zou Doriot in Frankrijk stellig de hoogste ogen geworpen hebben. Maar de Duitse nederlaag in Tunis in mei 1943 laat Doriot weinig keus over. Hij gaat zijn persoonlijke roem zoeken aan het Oostfront.
Op 19 augustus 1944 vlucht Doriot in het kielzog van het Vichy-bewind en de Milice naar Duitsland. Hij wenst daar niet te verblijven op het sprookjeskasteel bij Petain en Laval, die verder geen hand meer uitsteken voor de collaboratie maar passief wachten op de dingen die komen gaan. Zo komt hij in Mainau terecht. Hij richt een eigen krant op, Petit Parisien, en een eigen radiozender, Ici la France. Verder houdt hij zich onledig met Oekraiense maitresses. Maar politiek blijft hij actief. Als de Duitsers het Ardennenoffensief ontketenen, ziet hij daarin het voorspel van de herovering van Frankrijk. Hij traint zijn mannen als parachutisten en laat er enkele achter de geallieerde linies neer. Hij richt een bevrijdingscomite op en maakt al lijsten met te vangen en te veroordelen gaullisten. Niettemin spreekt hij voor zijn radio lof uit aan het adres van De Gaulle en hoont hij ‘die-van-Sigmaringen’.
Heeft hij dubbel spel gespeeld? Vast staat dat hij geheim contact had met generaal De Lattre de Tassigny. Doriots dood en de verbranding van zijn archief in Mainau hebben een mysterie achtergelaten. Na zijn dood stoven de collabo’s in Duitsland uiteen. De laatste resten van de Franse collaboratie zijn de leden van de SS-divisie Charlemagne, die eind april 1945 als enige nog Hitlers Rijksdag verdedigen. Herold-Paquis pleegt er zelfmoord. De laatste Franse strijders worden gevankelijk weggevoerd en standrechterlijk geexecuteerd.