Die bevestiging van een eerdere afspraak had Israel wel goedkoper kunnen krijgen dan met duizenden en duizenden luchtaanvallen, tweehonderd Libanese doden, honderdduizenden mensen die moesten vluchten en een ontredderd Libanon, waar Hezbollah van een bijna vergeten troepje oud-strijders door de Israelische aanvallen letterlijk tot de gevreesde vijand zijn gebombardeerd die de propagandisten van Israel, zoals Ronnie Naftaniel van het Cidi en Michael Stein van NRC Handelsblad er al bij voorbaat van wilden maken.
Het Cidi telde op 29 december 1995 bij een aanval met twee katjoesjaraketten immers een gewonde Israelische burger en vier die met een shock in het ziekenhuis werden opgenomen. Zij en de Israelische soldaten die in Zuid-Libanon geregeld in hinderlagen liepen, zijn wel heel gruwelijk gewroken in wat in veel opzichten de duurste verkiezingscampagne van deze eeuw mag worden genoemd.
Peres mag opgelucht glimlachen - als zijn geweten hem niet al te veel parten speelt. De oorlog in zijn ergste vorm is tenminste voorlopig beeindigd en hij krijgt extra anti-raketwapens van de Amerikanen als beloning. In de door Israel bezette zone in Zuid-Libanon gaat de oorlog gewoon door, maar burgers zullen niet meer worden aangevallen. Een extra reden voor Hezbollah z'n tenten zo dicht mogelijk bij burgerdoelen op te slaan. Een belofte dat Israel zich op termijn uit Libanon zal terugtrekken, is echter niet gegeven.
Zijn winst heeft Peres per saldo te danken aan Arafat, die zijn Palestijnse Nationale Raad er in recordtempo en met een verdacht grote meerderheid toe heeft gebracht de anti-Israelische passages in het PLO-handvest buiten werking te stellen. Daarvoor in de plaats beloofde Peres dat zijn Arbeiderspartij een dag later zou besluiten in haar verkiezingsprogramma de oprichting van een Palestijnse staat niet langer expliciet uit te sluiten. Met deze uitruil wisten de twee leiders van de Libanese nood zeer vlotjes een Palestijns-Israelische deugd te maken.
Afschaffen van de ‘vernietig Israel’-paragrafen, een perspectief op een Palestijnse staat, wat een vreugde zou dat zijn geweest als de context waarin het had plaatsgevonden, niet zo ellendig was. In de cynische politieke berekeningen spelen doden en menselijke ellende alleen een rol voor zover ze de televisiebeelden besmeuren.
De aanval op het VN- hoofdkwartier in Kana was net iets te bloedig. Daar kwamen de Israeli’s niet zo gemakkelijk mee weg als met de tientallen doden die daarvoor al waren gevallen. Assad van Syrie, ook al zon lieverdje, en de Hezbollah varen er wel bij.
Tel uit je duur betaalde verkiezingswinst.