Net als in «gewone» literatuur vindt ook in de grafische literatuur de tijdgeest haar weerslag. Omdat ellende de belangrijkste inspiratiebron is voor goede literatuur, moet onze tijd dus wel behoorlijk productief zijn. Oorlog, ideologische spanningen, terrorisme, dictatuur en de terugkeer van staatsrepressie in de «vrije wereld» hebben in ieder geval in de grafische literatuur geleid tot interessante projecten. De Testament-reeks is er verreweg de interessantste van. Deze «ongoing monthly» komt elke derde week van de maand uit en wordt uitgegeven door DC Comics als imprint bij Vertigo.
Schrijver Douglas Rushkoff is actief lid van de cyberpunkbeweging en oprichter van de online community Open Source Judaism, waarin het jodendom en aanverwante onderwerpen worden besproken. Rushkoff ziet de bijbel niet als belangrijk omdat het verhalen zouden zijn over historische gebeurtenissen, maar omdat de verhalen gaan over alle tijden en mensen. Elke dag is er een Kaïn die gefrustreerd raakt omdat iemand anders, Abel, wél erkenning en waardering krijgt voor zijn werk, terwijl Kaïn ook hard gewerkt heeft.
De Testament-reeks werkt dit idee uit. Het verhaal speelt zich af in een nabije toekomst waarin de huidige trend van Amerikaanse bemoeienis verder uit de klauwen is gelopen. Zo ver dat elke Amerikaanse burger een chip geïmplanteerd krijgt zodat de regering ook thuis een oogje in het zeil kan houden. Deel 1 trekt een lijn naar het verhaal van Abraham, waarin hij dacht zijn zoon te moeten offeren. De uitvinder van de chip werkt op een universiteit die voor haar inkomsten afhankelijk is van de overheid. De overheid stelt dat de chip, oorspronkelijk ontwikkeld om soldaten in het veld te kunnen opsporen, ook moet worden geïmplanteerd in onder anderen Abrahams zoon. Het thema van de vader die geacht wordt zijn zoon op te offeren, is relevant: hoeveel vaders moeten hun zonen opofferen aan de war on terrorism?
Deel 2 neemt het verhaal van Abrahams broer Lot. Abraham verzoekt zijn Heer om Sodom te sparen en begint te onderhandelen tot hij in ieder geval voor zijn broer Lot en de zijnen een toezegging krijgt. In Testament 2 onderhandelt de professor met zijn werkgever om demonstranten van allerlei allooi, die voor de universiteit staan, te sparen. De overheid wil vooral de subversievelingen treffen, maar er staan ook andere studenten tussen. Ook dit thema is actueel: hoe vaak treft de overheid maatregelen tegen criminelen waar vooral «onschuldigen» de dupe van zijn?
De gelijkenis tussen de Heer en de Amerikaanse overheid is niet altijd even geslaagd, maar de interessante gelijkenissen tussen de bijbelse ontknoping en de ontknoping in Testament zijn dat wel. Bovendien is dit een serie: er kan nog van alles komen.
De personages van tekenaar Liam Sharp lijken, anders dan bij de gemiddelde dertien-in-een-dozijn-tekenaar, niet op vaste klanten van een plastisch chirurg, maar op mensen van vlees en bloed, met alle charmes van dien. Ze hebben echte kleren aan en lijken niet op gebodypainte etalagepoppen. Ze staan ook niet de hele tijd te poseren en stoer te kijken. Om niet te veel in jargon te spreken: de sfeer en het ritme van de panelen is gepast en vloekt niet met het verhaal. De Oudheid ziet er bekend uit en de toekomst lijkt akelig dichtbij.