Ik heb altijd eerbied gehad voor de leerling. Hoe idioot ze zich ook gedragen, je moet je leerlingen altijd diep serieus nemen als je een goede docent wil zijn.
In de praktijk houdt dat in dat je, in je manier van lesgeven, rekening houdt met de mensen die je tegenover je hebt. Toen ik geschiedenis gaf op de middelbare school van Han heb ik bijvoorbeeld veel gewerkt met verschillende visies op historische gebeurtenissen. Hoe het hele beeld verandert wanneer je andermans perspectief kiest. Dat maakt je begripvoller, toleranter, wijzer.
Ik werkte ook graag met muziek als historische bron. Muziek werkt namelijk niet alleen prikkelend op jonge mensen, het is ook een onverwachte en goede manier om historische kennis over te brengen. De oorlog in Vietnam is mooi te vertellen door middel van nummers van bijvoorbeeld Billy Joel of Bruce Springsteen. Artiesten waarop de leerlingen destijds dansten in de disco!
Ik had altijd een overheadprojector bij me. En een enorme verzameling afbeeldingen. Als we het in de les dan hadden over de Tweede Wereldoorlog zorgde ik ervoor dat mijn leerlingen dat letterlijk voor zich konden zien. Ik liet ze ook vaak in groepjes werken, voordat dat populair was. Want als de leerling zich verveelt, moet je iets veranderen aan je manier van lesgeven.
Na 22 jaar werken kreeg ik wat ze nu een burn-out noemen. Dus ging ik op zoek naar een andere baan en vond die op Aruba, waar ik ging werken voor het ministerie van Onderwijs.
Een deel van deze baan bestond uit het lesgeven aan volwassen, Arubaanse en Surinaamse vrouwen. Die vaak hun peuters buiten lieten wachten in kleine wagentjes en hun baby’s op de arm mee het lokaal in namen. Ook met hen had ik een klik. Waar mijn collega’s deze vrouwen soms lui vonden, omdat ze hun huiswerk niet maakten, vond ik dat volkomen begrijpelijk. De scholen gaan daar namelijk om één uur dicht en daarna wordt het veertig graden, natuurlijk ga je dan geen huiswerk maken! Bovendien gaven deze collega’s les met Nederlandse teksten, en Nederlands lezen voor Papiamentstaligen is een probleem. Werken met muziek en afbeeldingen is dan weer een oplossing.
Ik heb een paar jaar geleden nog even Latijn en Grieks gegeven als invaller. In de lerarenkamer hoorde ik mijn jongere collega’s vaak alleen maar mopperen op die kinderen. Daar snapte ik echt helemaal niks van. Dan moet je nog beginnen aan je carrière, weet je net zo weinig over jezelf als over de leerlingen, maar ben je alsnog voortdurend boos op hen. Dan is er sprake van een gebrek aan respect, waardoor je volgens mij ongeschikt wordt als docent.