Bovendien: de Dropkick Murphys vullen in Nederland met gemak de Heineken Music Hall, maar Mumford Sons staat deze zomer in Nederland op geen enkel festival, omdat ze op eigen kracht in het Goffertpark in Nijmegen zullen gaan optreden. Daar gaan zestigduizend mensen in. Zestigduizend mensen voor folk: dat heet een wonder.
Het verbaasde dan ook weinigen dat het tweede album van Mumford Sons in 2012 sprekend leek op het debuut Sigh No More, waarvan eigenlijk elke single een hit was, en elke niet-single trouwens ook. Dat tweede album Babel was een prima album, maar het vermoeden dat hier een band op haar debuut al het geluid had gevonden waar ze de rest van hun leven een carrière op zouden bouwen, lag voor de hand. Live bleken ze degelijk, maar indrukwekkend: al die samenzang (voorman Marcus Mumford is een uitstekende zanger, en de drie andere bandleden kunnen ook zingen) voerden ze live vlekkeloos uit, en de nummers hadden ook live niet echt een randje, maar wel een bezwerende opwinding die hele festivalweiden in vervoering bracht.
De eerste kennismaking met het derde album een ‘verrassing’ noemen, zou een understatement zijn. Het is dat de stem van Mumford uit duizenden herkenbaar is, anders had vrijwel niets doen vermoeden dat hier Mumford Sons klinkt. Verdwenen zijn de mandoline, de banjo, de accordeon. Kortom, de folk. Daarvoor in de plaats is prominent de elektrische gitaar gekomen. Kortom, de rock.
Maar Mumford Sons is, ook op het rockpad, een band met veel aandacht voor arrangementen, voor melodieën, voor de uitwerking. Er staat geen enkel nummer op Wilder Mind dat níet goed is, in de zin van: niet uitgevoerd vanuit hoorbare liefde voor het ambacht, of geschreven met een gebrek aan talent. Maar de broeierige spanning die U2 op haar beste werk heeft, ontbeert Mumford Sons volledig. En de broeierige spanning die de band zélf met haar folk had, die ook. Dan kan de tekst van Monster nog zo rauw zijn, het nummer klinkt er met deze aanpak niet minder zouteloos door. Soms vraag je je af hoe deze nummers zouden hebben geklonken met de muzikale aanpak van weleer. Hoe zou dat in aanzet opwindende Snake Eyes hebben geklonken met een banjo? Het heeft ook iets tragisch: de band die werd versleten voor het vleesgeworden conservatisme blijkt ondanks enorm succes het lef te hebben zichzelf volledig op de schop te nemen. Maar toen bleek er iets met dat kind en het badwater.
Mumford & Sons, Wilder Mind. Mumford & Sons speelt 4 juli in het Goffertpark in Nijmegen
Beeld: Mumford & Sons (Rebecca Miller)