Rome – ‘Als je het roer van een oceaanstomer op volle koers in handen krijgt, zijn de gevaren groot. Vooral op het vlak van je koste wat het kost willen onderscheiden van je voorganger, of de angst om het niet zo goed te doen als hij. Maar godzijdank was er het script van Elena Ferrante, dat mij met vaste hand heeft geleid’, aldus de Italiaanse regisseur Daniele Luchetti (61) over zijn ervaring als invaller aan het roer van Wie vlucht en wie blijft, het derde deel van de tv-serie van De geniale vriendin, die vanaf aanstaande vrijdag op NPO 2 te zien zal zijn.

De ervaren regisseur nam de ‘oceaanstomer’ met een enorme cast van Napolitaanse acteurs over van regisseur Saverio Costanzo, die uit de serie is gestapt na de succesvolle eerste twee seizoenen. ‘Het is een enorme hijs, tegen de tijd dat je mag gaan draaien heb je al bijna een jaar voorwerk verricht, ik kan me best voorstellen dat Saverio er na vier jaar doodmoe van was’, zegt Luchetti. De hoofdrollen van Lila en Lenù worden opnieuw gespeeld door Gaia Girace en Margherita Mazzucco, die in dit derde deel ineens moeders en echtgenotes moeten zijn, terwijl de meisjes pas achttien/negentien waren tijdens de opnames. ‘Ik vond het voorbarig om ze te vervangen voor oudere actrices’, zegt Luchetti. ‘Vergeet niet: onze moeders waren piepjong in de jaren zestig, een meisje stapte direct vanuit het ouderlijk huis in het huwelijk en het moederschap, en de strijd om dan nog een eigen leven en carrière op te bouwen is juist het verhaal van dit deel.’

Wie vlucht en wie blijft is in verhouding tot de eerdere delen veel politieker. Op de achtergrond van de privé-ontwikkelingen van Lila en Lenù trekt het Italië van eind jaren zestig, begin jaren zeventig voorbij. Het waren de jaren van de Rode Brigades, de volle pleinen, de bezette studentenaula’s en de fascistische knokploegen voor de fabrieken.

‘Het moeilijkste was niet de enscenering, maar om de acteurs en de honderden figuranten uit te leggen wat de geest was van die jaren, daarin heb ik veel tijd gestoken. Uiteindelijk hebben we veel documentaires samen bekeken, om te observeren hoe de mensheid toen was. Een verbijsterend andere mensheid dan de huidige.’