‘Common People’ wordt een hit tijdens het hoogtepunt van de Britpopgolf. De titel van het album verwijst naar waar de popliedjes van bands als Blur, Oasis en de Charlatans ook over gaan: het leven van gewone mensen. De lads die een dom baantje hebben, in het weekend naar raves gaan, pillen slikken, gin & tonics drinken en naar Britpop luisteren. Anders aan Different Class is de door en door ironische setting waarin Pulp de teksten plaatst. Alles aan het album is overdone: de mix van glamrock en disco, de videoclips in seventies-stijl, de overslaande stem van zanger Jarvis Cocker en de theatrale wijze waarop hij opgewekt zijn ironische teksten voordraagt.
Voortaan is de dandyeske Jarvis Cocker een popster. Met excentriek gedrag luistert hij feesten en partijen op. Zo ook de uitreiking van de Brit Awards, waar hij tijdens het optreden van Michael Jackson het podium op sprint om temidden van Jacksons kinderkoor zijn magere achterwerkje aan de wereldpers te tonen. Hij wordt door Jackson aangeklaagd en in de ban gedaan door het conservatieve deel van de Engelstalige pers. Jarvis’ naam is gemaakt.
Dan duikt de band de studio in. Het is 1997 en de Labour-regering van Tony Blair wordt verkozen. Een uniek moment voor jonge Engelsen. Voor het eerst in hun bewuste leven bestaat de regering niet uit Conservatieven. Jarvis Cocker: ‘Het was onmogelijk om daar cynisch over te doen. Wat er ook gebeurt, even was er het besef dat mensen werkelijk dingen kunnen veranderen.’
November 1997 brengt Pulp een nieuwe single uit: ‘Help the Aged’. Jarvis zingt: ‘Help de ouderen. Stop ze niet zomaar in een tehuis. Daar hebben ze niet veel lol in hun eentje.’ Met zijn schijnheilige gezicht zingt hij, terwijl hij gezeten in een bejaardenliftje langs een trap omhoog glijdt: ‘Als je goed kijkt, voorbij de rimpels in hun gezicht, dan zie je waar jij op af stevent. En dat is zo'n eenzame plaats.’
Grappig. Benauwend ook.
This is Hardcore heet het nieuwe album. Hoewel minder hitgevoelig is het misschien wel beter dan Different Class. Het titelnummer vertelt over een jongen die naar een meisje verlangt. Jarvis zingt als was hij de David Bowie van de jaren negentig. Blazers, piano, het lijkt filmmuziek. De jongen verlangt er niet naar om gewoon met het meisje naar bed te gaan. Hij fantaseert hoe hij een pornofilm maakt waarin zij de hoofdrol speelt: ‘Oh, dat gaat daarin. Dan gaat dat daarin. En dan gaat dat daarin. Dan gaat dat daarin en dan is het over.’ Maar wat dan, vraagt Jarvis zich af, wat kun je daarna nog doen?
Jarvis zingt over hoe vreemd het leven is. Over drugs: ‘Waarom proberen we onszelf half dood te maken, alleen om te bewijzen dat we leven?’ Over opgroeien: ‘Als je te lang rondhangt, ben je opeens een man.’ Over de popster-status: ‘Ik ben Jezus niet, ook al heb ik dezelfde initialen. Ik ben de man die thuisblijft en de afwas doet.’
Pulp poogt de ironie voorbij te streven. Zonder cynisch te worden. In ‘The day after the revolution’, zingt Jarvis: ‘Ja, we hebben het gehaald. Op ons tandvlees. Perfectie is voorbij. De Rave is voorbij. Sheffield is voorbij. De angst is voorbij. De kater is voorbij. Mannen zijn voorbij. Vrouwen zijn voorbij. Cholesterol is voorbij. Ironie is voorbij. Bye Bye.’

  • Thou - Hello in this sun (Brinkman Records) Weer een Belgische band die een erg goeie plaat uitbrengt. Popliedjes met veel samples en elektronische beats die in vreemde golven uit de speakers drijven.
  • Mind the Gap 19. Ook uit België komt het avantgardistische en toch leesbare blad Gonzo Circus. Elke twee maanden verschijnt het met een Mind the Gap-cd die de richting aanwijst van de popmuziek.