Verveling. Bier. Dwaze gedachten. Amsterdam is de stad van in de steek gelaten kinderen, van pubers. Leeftijd is op zichzelf onbelangrijk. Belangrijk is, dat er geen conservatieve ouders met een burgerlijke moraal en katholieke ethiek in de buurt zijn. Deze kinderen hebben hun eigen stad gebouwd met hun eigen regels, gedrag en wereldbeeld. Wij allen hebben daarover in onze kinderjaren gedroomd. De meesten onder ons zijn intussen volwassen geworden. Maar niet de Amsterdammers. Het is irrelevant wie wanneer de macht aan de kinderen heeft toevertrouwd. Het is gebeurd. Kort geleden. Zonder revolutie, putsch of staatsgreep is het land onvervalst liberaal en democratisch geworden. Kinderen wilden gewoon blowen en hebben rookregels bedacht. Zij snakten naar liefde en hebben de prostitutie gelegaliseerd. Zij hadden medelijden met hun ouders, als die fysieke pijn leden, en hebben euthanasie mogelijk gemaakt.
Kinderen zijn egoïstisch. Maar ze zijn altijd oprecht in hun denken en handelen. Zij drinken graag een baco. Volwassenen aller landen begrijpen dit niet, niet in Rusland of Frankrijk noch in Nederland. Ze zeggen nu wel wij willen het land aan de mensen teruggeven.
Maar eigenlijk hebben volwassenen geen land nodig omdat ze vooral hun illusies willen behouden. Pubers daarentegen hebben behoefte aan geld. Zij dromen ervan Rotschild te worden. Zij zijn ervan overtuigd dat geld de mens vrij en onafhankelijk maakt. Geld is de enige weg om zelfs kleingeestigheid naar de eerste plaats te voeren, schreef Dostojevski. De tragedie van de maatschappelijke droom is dat het geestelijk vrije mensen kortwiekt en zij vervolgens niet meer in staat zijn een volwassen leven te leiden waar slechts twee verlangens bestaan: de liefde bedrijven en kranten lezen.
De wereld is een slinger. Links. rechts. In Rusland slaat die meer uit dan in Nederland. Maar hoe dan ook. Na een periode wordt er altijd afgerekend. De liberale democraten uit de jaren zeventig boekten succes en grepen ten dele de macht. Nu wensen ze rust en welvaart. Zij zijn moe. Zij zijn volwassen geworden. En volwassenen houden van orde. Er zijn minder echte liberalen of grootmoedige mensen dan u denkt. Amsterdam als Jeruzalem van het Westen is daarom steeds meer een farce, een Babylon met georganiseerde wanorde. Maar toch. Wie niet houdt van Amsterdam, houdt niet van zijn eigen kindertijd en dromen.
De jongeling is de necroloog van een generatie. Door zijn eigenschappen laat hij je raden naar de verborgen ziel van een of andere puber uit een troebele tijd
Die kennis is niet onbenullig. Pubers scheppen immer ook weer generaties.