Laura Jane Grace schreef met Transgender Dysphoria Blues in 2014 niet alleen een van de beste punkrockplaten van de afgelopen decennia, maar ook de gedroomde combinatie van een persoonlijk verslag en een universele strijdkreet: veel nummers behandelden haar eigen transitie, en tegelijk waren het opwindende, opzwepende statements tegen alle normen die de (zelf)acceptatie van transgenders beperken. Het album leverde nieuw publiek op, eindeloze en succesvolle tournees, maar ook een probleem: wat te schrijven ná een album waar de noodzaak uit elk woord en van elk akkoord spat? De opvolger was aardig, precies zoals gevreesd.
Als één band het moet hebben van zijn live-energie, van het over elkaar buitelen van bezwete mensen, en de sensatie van een aftikkende drummer die nummers als salvo’s achter elkaar afvuurt, is het wel Against Me!. Geen wonder dat het een van de weinige bands ter wereld is die géén quarantaine-optredens via streams heeft gegeven: het is niet dat hun nummers in een vacuüm niet zouden overleven, maar ze verliezen hun grond, ze zouden plat voorover in een afgrond vallen.
Dus heeft Laura Jane Grace geen nieuw bandalbum geschreven, maar een soloplaat, die alleen al met de foto op de hoes (een asbak vol uitgedrukte peuken) duidelijk maakt wat het is: een quarantaineplaat. Solo opgenomen, analoog, in haar woonplaats Chicago door de producer die van nummers uitbenen tot hun kaalste kern zijn handelsmerk heeft gemaakt: Steve Albini. Soms gebruikt ze een beat of een effect en in het anderhalve minuut korte punkertje ‘So Long, Farewell, Auf Wiedersehen, Fuck Off’_ gooit ze alle vervormingsregisters open, maar het gros van de nummers op Stay Alive drijft op alleen Laura Jane Grace, haar gitaar en haar kijk op 2020.
Er zullen nog vele lockdown-albums verschijnen, en nog vele teksten die zijn beïnvloed door het jaar waarin de bore out het erkende tegenovergestelde van de burn-out werd, maar laat het maar aan Grace over om dat vlijmscherp te doen. Meteen al in de opener ‘Swimming Pool Song’ herhaalt ze, vol venijn in haar stem, haar samenvatting van 2020: ‘This only feels like the death of everything.’ In het afsluitende ‘Old Friend (Stay Alive)’ klinkt ze veel berustender en melancholieker, en spreekt ze een vriend aan met goede raad, vol onderhuidse zorgen: ‘Old friend, I’m losing my mind/ Watching the days burn in the years/ Watching the years burn dry/ Please stay alive/ Please survive.’ Het is een prachtig hart onder de riem in rampzalige tijden, en net als ‘Shelter in Place’ en ‘Calendar Song’ een nummer dat niet om 2020 heen probeert te zingen, maar juist poogt uit ellende nog poëzie te smeden.
Uiteraard komt Trump ook langs (‘You’re tweet-tweet-tweeting from a golden tower/ Ain’t got no soul to sell and that’s your power’), en bevat het album een nummer met een woordgrap in de titel (‘Why Kant I Be You’) – zelfs in deze krankzinnige tijd een verplichting voor iemand die de fantastische songtitels ‘ _White People for Peace’ en ‘_ Cliché Gueverra’_ bedacht.
Laura Jane Grace, Stay Alive (verschenen op stream, cd, vinyl én cassettebandje)