In de uitzending zaten tal van nogal schokkerige overgangen - ‘botte knippen’, zoals dat in Hilversums jargon heet - zodat het moment van de fatale verspreking, en daarmee de thematiek van de conversatie, zich nauwelijks laat lokaliseren.
Op zich is deze honeckerisering van de Hilversumse zeden nog geen reden tot zorg. We zijn niet anders gewend. Zelfs een interview met een milieugedeputeerde in de Gooi- en Vechtstreek in Volkskrant of NRC is tegenwoordig voor publikatie door de handen van een legertje voorlichters gegaan die er elk hun schrappingen en herformuleringen op konden loslaten. Alles is voorgekookt, in het mediatijdperk is geen plaats meer voor argeloosheid. Spontaniteit en dergelijke frivoliteiten worden gemeden als de pest.
Het geeft dus geen pas om Paul Witteman om zijn oren te slaan met de Stasi-achtige ingrepen in zijn eigen programma. Hij hield zich gewoon aan de Haagse mores. Wel is er enige reden tot zorg over de beroepseer van de Nederlandse Walter Cronkite. In de publiciteit rondom het Nova-interview werd Witteman niet moe te verklaren dat hij alle vrijheid had gekregen van RVD-chef Eef Brouwer. Witteman mocht iedere vraag stellen die bij hem opkwam. Er waren geen grenzen, geen taboes. De mediareus die wij in eerdere confrontaties hebben leren kennen als een sardonische ondervrager met een pitbullachtige vasthoudendheid, koos er dus blijkbaar bewust voor om iedere keer als de kroonprins iets opzienbarends of intrigerends zei, onmiddellijk over te stappen naar een ander onderwerp. Terwijl het ganse land nog in de tv-stoel zat te hyperventileren van Willem-Alexanders hartstochelijk uitgesproken wens om ‘een bruggehoofd tussen leger en volk te zijn’, had Witteman het gesprek al weer gedirigeerd naar de wijsgerige aspecten van het ‘watermanagement’. En zo ging dat maar door. Willem IV’s voorkeur voor Juliana, de drijfjacht en vuistgevechten in Hongaarse discotheken, ze kwamen allemaal min of meer ter sprake, maar allemaal in het hijgerige tempo van een opgevoerde MTV-clip. Het was alsof Witteman zelf dodelijk bevreesd was dat de prins zich verspreken zou. Zijn interview bleef daarom een exercitie in nietszeggendheid. Blijkbaar is er tegenwoordig niet eens meer een RVD nodig om de monarch te beschermen. De pers reguleert zichzelf al.