Meer: verwondering over het feit dat dit haar is overkomen, dat de teloorgang van de liefde überhaupt een mogelijkheid is in een mensenleven.

Heinz en Nathalie zijn filosofiedocenten in Parijs. Ze zijn rond de middelbare leeftijd, hoewel zij er veel beter uitziet dan hij. Hun woonkamer is tot aan de nok toe vol met boeken. Wanneer ze thuis zijn, zitten ze te lezen of praten ze over literatuur en filosofie. Het verleden is er ook: hij herinnert haar er niet zonder een zweem van venijn aan dat zij destijds precies drie jaar lang communist was, iets waarover ze alleen de schouders kan ophalen.

Dit moment heeft betekenis in L’Avenir. Regisseur Mia Hansen-Løve introduceert hiermee het idee van opstand en verzet, en in het verlengde hiervan stelt ze vragen over de effecten van revolutie, in ieder geval van verandering, op het leven van mensen. Dat Heinz een ander heeft, heeft consequenties voor het gezin, maar vooral voor Nathalie. In haar cerebrale leven is weinig plaats voor instinct en gevoel. Ook nu pakt ze het probleem in eerste instantie filosofisch aan. De kern is de eeuwige vraag of de waarheid vaststaat, in haar woorden: welke criteria bepalen of de waarheid een gegeven is? Het moment waarop Nathalie verbaasd tegenover zichzelf constateert dat haar man dus niet altijd van haar zal houden, zet het idee van de vaste waarheid op losse schroeven. Zo komt Nathalie’s levens- en wereldbeschouwing voor het eerst onder serieuze druk te staan.

Dat betekent evenwel dat ze een kans krijgt om beweging in haar leven te brengen – eindelijk weer de reële mogelijkheid van revolutie. In haar leven is ook de aantrekkelijke, jonge en vooral intelligente filosofiestudent Fabien (Roman Kolinka). Haar nieuwe vrijheid biedt verder interessante mogelijkheden, zoals een vreemde man die avances maakt wanneer ze alleen naar de bioscoop gaat. Maar Nathalie negeert hem, zelfs wanneer hij probeert haar te kussen.

Dit verhaal, de hele film, is Huppert op het lijf geschreven. In haar omvangrijke oeuvre – ze is de beste actrice van dit moment – speelt ze vaak personages die alledaagse dingen doen terwijl duistere emoties onder de oppervlakte zichtbaar zijn. In films van Claude Chabrol, Michael Haneke en Claire Denis is zij een gevaarlijke, onderkoelde vrouw die nooit de verwachting van de kijker inlost.

In L’Avenir geeft ze zichzelf bloot: het enige houvast van haar personage zijn de boeken, maar wat er met haar gebeurt veroorzaakt een soort pijn waarvoor geen filosofie soelaas kan bieden. En toch houdt Nathalie vol: de verbeelding biedt een soort genot dat in de plaats komt van het vleselijke genot. Wanneer de fabuleuze Huppert dít idee verbeeldt in haar toneelspel wordt het werkelijkheid, waarheid, en dan krijgt deze film een resonantie die ver voorbij het filmscherm echoot, tot in ons eigen leven.

Te zien vanaf 8 september

Beeld: Isabelle Huppert als Nathalie in L’Avenir, regie Mia Hansen-Løve (Cinemien)