Als ‘Boer Koekoek’ op het journaal was ging mijn vader de stal maar eens schoonmaken. Hij heeft bij mijn weten ook nooit op Koekoek gestemd. Zeker óók niet op de communistische fractieleider Marcus Bakker. Maar als Marcus Bakker op het journaal was ging mijn vader er goed voor zitten. ‘Hij kan het mooi zeggen’, klonk het dan. Koekoek en Bakker waren in de jaren zestig veruit de bekendste leden van ons parlement.
Acteur Michiel Bakker is ‘echt’ de kleinzoon van Marcus Bakker en hij begint de voorstelling met tussen twee muzieknummers door die mededeling bijna te fluisteren, startschot voor het eerste deel van de vertelling waarin Bakkers maiden speech in het parlement en het eerste toneeloptreden van kleinzoon Bakker hoogtepunten zijn. Kijken is de brandstof voor de toneelspeler en Michiel Bakker heeft goed gekeken. Hij imiteert niets of niemand, hij inhaleert, chargeert en coupeert zijn herinneringen in mooie solo-brokstukken. Weerwerk komt om te beginnen van de muziek. Het door de goden intensief besnuffelde trio Slijderink, Du Perron (ja, ook familie) en Stan Vreeken, voor wie Marcus Bakker een tijdje ‘invalopa’ was. Ze brengen een jankend soort bluesrepertoire waarop het compliment ‘je hart kapotzingen’ van toepassing is, ooit verzonnen voor de communistische zanger/acteur Ernst Busch.
Het andere tegenspel komt van Carole van Ditzhuyzen, in de optredende toneelformatie Tijdelijke Samenscholing de vaste partner van Michiel Bakker. Voor haar is een formidabele en intens geestige hoofdrol weggelegd in het middendeel van Marcus Bakker, waarin de meer pijnlijke kanten van opa Bakker langskomen: de geschiedvervalsing rond de cpn en de Tweede Wereldoorlog. Koude-Oorlogsgeschiedenis op topniveau, scheermesscherp gespeeld, recht vanuit de vriezer geserveerd in een historische parabel. En dan is het nog niet gedaan; Stan Vreeken en zijn kompanen trekken dan nog eens hun mooiste registers open. Waarna: de finale. Marcus Bakker was een wereldverbeteraar, een groot retoricus, een acteur in het maatpak van de politicus. Kleinzoon Michiel is een toneelspeler, een om-zich-heen-kijker met een paar liter politieke Weltschmerz in zijn bloedbanen. Op het kruispunt van die twee staat de Oostenrijkse Alles Allen Beschimpfer, Thomas Bernhard. In een bernhardiaanse slotmonoloog gaan de opa en de kleinzoon poëtisch ‘op de vuist’. Marcus Bakker hield van zijn dichters en van ‘de zachte krachten’ in de dichtkunst. Michiel Bakker hield van zijn opa en houdt van zijn kunstvorm. Liefde tweestrijd, dat krijg je daar. In een raar apenpakkie dat hoort bij de finale van Bernhards Der Theatermacher. Carole van Ditzhuyzen heeft als observator en aangever vervolgens het echt laatste woord. Eind van een hilarisch sterke toneelavond. Volgende week Mastodont II op onze toneelplankieren: opkomst en ondergang van Centrumdemocraat Hans Janmaat.
Marcus Bakker is t/m 22 maart te zien in Frascati 3, Amsterdam. Daarna in Rotterdam, Den Haag en Haarlem. Inlichtingen hier.
Beeld: Michiel Bakker van het gezelschap Tijdelijke Samenscholing in Marcus Bakker (Anna van Kooij).