Johannesburg – De rockscene knetterde: de legendarische New Yorkse gitarist Richard Lloyd zou naar Johannesburg komen om daar de schromelijk onderschatte lokale band Jim Neversink eindelijk de sound te geven die ze verdient. Lloyd was een van de twee gitaristen die de band Television eind jaren zeventig haar unieke kwikzilveren geluid gaven en het debuutalbum Marquee Moon tot een klassieker maakten. Een Zuid-Afrikaanse zakenman/fan had nu 180.000 rand (vijftienduizend euro) neergeteld voor het huren van Lloyd en een studio.
Dat Lloyd na twee albums met Television in de vergetelheid was geraakt, deed er even niet toe. Dat hij daarna jarenlang een junkiebestaan had geleid evenmin. Hij had tenslotte nog opwindend gitaarwerk geleverd voor een recente cd van Matthew Sweet. En waar het uiteindelijk om ging was dat hij Jim Neversink een internationaal geluid zou geven.
Want dat is hier een eeuwig probleem: afgezien van Clout (‘Substitute’) zijn Zuid-Afrikaanse pop- en rockmuzikanten er nooit in geslaagd buiten het eigen land door te breken. Of je zou emigranten als Dave Matthews en Manfred Mann als Zuid-Afrikanen moeten zien.
Dus kwam hij, op een vrijdag in maart, deze verlosser uit Manhattan, die in een interview had beloofd de Zuid-Afrikaanse melancholie van Jim Neversink een ‘New York edge’ te geven.
Het begon slecht. Lloyds bagage was zoekgeraakt. Maar de dag na zijn aankomst stond hij toch maar mooi in de Bellavista club in een louche uithoek van Johannesburg. Op de begane grond gaven Nigerianen zich luidkeels over aan hun lokale priester, en op de derde verdieping bracht Jim Neversink voor een gehoor van vrienden, familie en fans zijn ‘loserbilly’ ten gehore. Het feit dat de bassiste onderweg bijna was gehijackt mocht de pret niet drukken. Dat Lloyd slechts twee nummers meespeelde evenmin.
Maar Lloyd bleek niet de gehoopte Messias. Sterker: de man bleek zo gek als een deur. Jaren van drugsmisbruik en een speurtocht naar het mystieke hebben zichtbaar hun tol geëist. Handenvol pillen, waaronder valium en antidepressiva, droegen niet bij tot verdere geestelijke stabiliteit. Lloyd trok zijn kleren uit in een shopping mall, lag in een restaurant op de grond om de aarde te zegenen, maande mensen om net als hij tegen de felle zon in te kijken om giftige tranen te maken. Ook wilde hij reageerbuisjes. Reageerbuisjes? vroeg zijn gastheer. Ja, zei Lloyd, om de tranen op te vangen die kwamen omdat Jim Neversink hem steeds liet huilen.
Twee weken waren ze in de studio. De 57-jarige Lloyd werd verliefd op de 24-jarige bassiste, gaf links en rechts een beuk, en maakte iedereen stapelgek. Toen hij aan het eind van de trip op het vliegveld van Johannesburg werd afgezet, drukte hij zijn vinger tegen zijn lippen en verdween zonder iets te zeggen. Maar de opnamen zijn er. En het klinkt fraai.