De natuur in

Ze was het wonderkind waar de millennialgeneratie op zat te wachten: Lena Dunham. In 2012 gaf ze ons de ultieme millennialserie Girls, die ze bedacht, medeschreef, deels regisseerde en waarin ze zelf de hoofdrol speelde. Kritiek was er al vanaf het eerste seizoen: de serie was te wit, Dunham was te bloot. En te lelijk natuurlijk, anders was dat bloot niet zo’n probleem geweest. Destijds leken de relletjes Dunham hooguit te schampen. Inmiddels, na het zesde en laatste seizoen van Girls, wordt Dunham achtervolgd door rellen. Zelfs wie geen Dunham-hater is, is op z’n minst Dunham-moe. Is die backlash de reden dat Dunham minder zichtbaar is in Camping, haar nieuwste serie voor hbo? Of is ze simpelweg het navelstaren voorbij? Camping, een acht afleveringen tellende comedy, gaat niet over millennials maar over veertigers. Een groep vrienden viert in de natuur de verjaardag van een van hen. Wat een ontspannen uitje had moeten worden ontaardt in ruzie en chaos.

Met Camping maakt Dunham een remake van een obscure Britse serie, bedacht en geschreven door Julia Davis, die eerder een van mijn favoriete series ooit maakte: Nighty Night. David Brent van The Office is een leuke oom in vergelijking met de opportunistische en volstrekt egocentrische Jill uit Nighty Night, gespeeld door Davis zelf. Davis’ humor is gitzwart op het verontrustende af: absurdistisch, ontregelend, onaangepast. Ik ben benieuwd hoe die humor uitpakt in handen van Dunham, die naar verluidt dicht bij het origineel blijft. Wat Dunham en Davis in ieder geval gemeen hebben is hun neiging om de meest duistere kanten van de mens bloot te leggen.

Van een heel andere orde is The Marvelous Mrs. Maisel, de comedyserie van Amy Sherman-Palladino waarvan dit najaar het tweede seizoen verschijnt. De mevrouw uit de titel is een rijke joodse huisvrouw in fifties New York die in het stand-up-comedycircuit belandt. De serie is lief en troostrijk, maar niet zo tuttig als Sherman-Palladino’s succesnummer Gilmore Girls. De ontwikkeling die Midge Maisel in seizoen één doormaakte was ontegenzeggelijk feministisch, en toch is zijzelf, geobsedeerd door haar eigen maten, een ongemakkelijk feministisch boegbeeld. Het is dat ongemak dat de serie tot meer maakt dan alleen grappig en warm.