Ooit raakte ik gecharmeerd van het Vlaamse origineel van Man bijt hond, televisie over en voor «gewone mensen». Aan een «goed-nieuws-krant» moet ik niet denken, al was het vanwege de verbetenheid die achter zo een lieflijk klinkend project schuil gaat, maar dit was gewoon leuk. Gemengde positieve berichten uit het streekblad maar met net iets meer intelligentie, smaak en gein gebracht. Enfin, de NCRV nam de formule over en jaren keek ik naar de een noch de ander omdat er rond zevenen andere routines zijn. Tot dit seizoen. Ik zou liegen als ik zei dat de Hollandse variant geen aardige onderdelen telt. Met hun dagelijkse docu-soap over de oorspronkelijk Jordanese Veerkamp jes, middelbaar echtpaar plus (schoon)moeder Nel, hebben ze een ware publiekstrekker in huis. Waarbij zich de bizarre ontwikkeling voordeed dat die drie, dol op Story, RTL en de Sterren die daar de dienst uitmaken, louter door zich te laten filmen nu zelf de BN-status verworven hebben.

Het heeft absoluut iets van Mokumse apies kijken, ook al door de blinde en bemoeizuchtige liefde van dochter voor moeder, waarbij de laatste de karikatuur van een stuk chagrijn glansrijk vertolkt. Maar het merkwaardige feit doet zich voor dat het pantser van deze Nel in de loop van de tijd, mede door de hartelijkheid en waardering die ze van fans en passanten ondervindt, scheuren begint te vertonen. Dit is een soort beroemdheid dat weliswaar nergens anders op berust dan op de dubieuze uitverkiezing door programmamakers met een oog voor wat lekker ligt – maar dat nou es geen kwaad maar goed doet. In zover past het mooi in de oorspronkelijke programmaformule van aardige televisie – zij het dat de makers deze ontwikkeling nooit konden voorspellen en hem ook niet op het oog hadden, lijkt me.

Verder belt of klopt het programma dagelijks bij een willekeurig iemand aan om rond etenstijd de dag mee door te nemen of te zien waarmee men doende is. Dat «willekeurig» met een korrel zout want als de «bezochten» niet al zelf in het complot zitten, ze zijn door de productie haast altijd uitgezocht op iets wat hen net van doorsnee onderscheidt. Ronduit mooi een recent bezoekje aan een jongeman, leraar aan het mbo, die qua instelling een broer van «onze» Kees Beekmans kon zijn: betrokken, zorgzaam, scherpzinnig.

Maar veel te vaak gaat Man bijt hond afdeling NCRV gierend in de fout. Waar heeft een echtpaar het aan verdiend dat een willekeurige bezoeker hun gastvrijheid benut om vast te stellen dat het toch spijtig is dat ze geen kinderen hebben omdat de man dat niet wil? Waaraan heeft een MS-patiënte het verdiend dat een snotneus haar doorzaagt over de vraag of de afhankelijkheid van haar man niet pijnlijk is – net zo lang zuigend tot de tranen komen? En waarom wordt een dorpse puberjongen die van de natuur weinig gaven meekreeg door de jonge verslaggeefster eindeloos gevraagd of hij al een meisje heeft, of hij er eentje wil, wie hij aantrekkelijk vindt (Britney Spears of zo), wat hij met haar zou willen doen enzovoort? Het is respect- en smakeloos, wreed en schofterig. De NCRV die mensen in hun waarde zegt te laten is gewoon een valse christelijke pitbull.