Op 5 maart kleurt het centrum van Nederlandse steden lichtblauw-geel. Wapperend met de Oekraïense vlag demonstreren duizenden mensen tegen de Russische invasie aan de rand van de Europese Unie. Zij tonen hun solidariteit met de slachtoffers, roepen op tot het stoppen van deze brute, onrechtmatige inval in een soevereine staat.
Aan rechtsfilosoof Raisa Blommestijn (1994) is dit niet besteed, zij loopt immers nooit mee met de kudde die zich laat voorliegen door de Haagse of Brusselse elite. Op 4 maart twittert ze háár ongenoegen via haar eigen podium aan haar tienduizenden volgers: ‘Iedereen die een ietwat afwijkend of genuanceerd standpunt inneemt omtrent de oorlog tussen Rusland en Oekraïne is een “Poetinhoer” of “landverrader”, en Russische sporters, dirigenten of kunstwerken worden gecanceld. Massapsychose is weer compleet.’ Drie dagen na de demonstratie: ‘Een Oekraïense vlag in je bio of luidkeels op sociale media verkondigen dat je gedoneerd hebt op een rekeningnummer – uiteraard terwijl de Russische wodka wordt weggelaten. Prima, de bühne weet weer dat je “deugt” en dat je je “plicht hebt gedaan”. Wat een leegte.’
Tot 24 februari stond Blommestijn vooral bekend als een opiniemaker met kritiek op het coronabeleid, waarover ze veelvuldig haar zegje mocht doen in takshows als Jinek. In de studio oreerde ze op een zelfde snerende toon als die van leden van Forum voor Democratie of Viruswaarheid, over hoe antivaxxers worden gedemoniseerd en buitengesloten. Ze zag de democratische rechtsstaat afglijden richting een QR-dictatuur.
De zorgen daarover uit ze ook in het voorwoord van de publieksversie van haar onderzoek Het spook van Weimar: Een democratie in crisis waarop ze in april aan de Leidse universiteit promoveerde. Ze trekt daarin een parallel tussen de zwakke Weimarrepubliek die door Hitlers staatsgreep om zeep werd geholpen en Nederland tijdens de coronacrisis.
Kritisch nadenken, bevlogen en continu op zoek naar verdieping. Zo karakteriseert ze zichzelf in een interview, deze jonge, intelligente vrouw met dezelfde voornaam als de echtgenote van Michael Gorbatsjov, die de instorting van de Sovjet-Unie inleidde. Inspiratie voor haar engagement kreeg ze aan de Universiteit Leiden waar ze een luie student was maar met ‘minimale inspanning en maximaal resultaat’, aldus Blommestijn in een interview, vlot zowel haar master encyclopedie en filosofie van het recht als Philosophy of Law cum laude afrondde en waar ze vervolgens docent-onderzoeker werd bij de afdeling encyclopedie van de rechtswetenschap.
Ze is gevormd in het klasje van Paul Cliteur en verkeert in kringen op het grensgebied van nieuw rechts die vol op het orgel gaan over thema’s als migratie, multiculturele samenleving, islam, en de veronderstelde machtsgreep van de cultuur-marxisten en de woke-beweging. Conservatief zijn zij over rollenpatronen en gender.
Dit geluid vindt, naast sociale media en het parlement, al jaren een podium bij platform Café Weltschmerz en sinds kort bij tv-zender Ongehoord Nederland waar ook Blommestijn regelmatig gastspreker is over allerlei extreemrechtse stokpaardjes. Onlangs zat ze aan tafel instemmend te knikken bij het betoog van Vlaams Belang-leider Filip Dewinter over de ‘omvolkingstheorie’.
Keerpunt Oekraïne
Sinds der eerste Russische kruisraketten op 24 februari 2022 neerdaalden op Kiev wordt de aanval op Oekraïne een historisch keerpunt genoemd. Maar wat er dan veranderd is? Aan de hand van tien grote en kleine hoofdrolspelers (plus één Risk spelende ex-generaal) maakt De Groene Amsterdammer voor het eerste de balans op.
Moeiteloos wordt nu het waslijstje aan onderwerpen waar de progressief-liberale elite van zou wegkijken aangevuld met ‘de Oekraïense kwestie’. Terwijl corona verdampte, deed zich een nieuwe crisis voor waarop ze hun pijlen kunnen richten. Twee dagen voor de invasie werd tijdens de eerste tv-uitzending van Ongehoord Nederland sympathie getoond voor Poetin. Weer zat Blommestijn aan tafel met haar wijze lessen die ze uit de geschiedenis trekt. Op 22 mei twitterde ze: ‘Van corona, naar de oorlog in Oekraïne en nu door naar apenpokken. Uiteraard alles gepaard met een flinke dosis angstpropaganda; de media bepalen de crisis.’ Ze uit zich niet expliciet pro-Rusland, maar in haar tweets hangt de westerse zelfhaat van allerlei figuren die zich sinds 24 de februari opwerpen als Putinverstehers.
Net zoals het Kremlin kampioen omkering is – de Oekraïners zijn de fascisten, de Navo is de agressor – leggen zij uit hoe het echt zit: het Westen heeft Poetin jarenlang gepiepeld en geprovoceerd in zijn invloedsfeer, en dan is het niet gek dat hij daar genoeg van had. Ideologisch gezien heeft hij ook nog een punt in zijn drang naar etnische zuiverheid en zijn pleidooi voor ‘passionarnost’, een innerlijke drijfveer en dadendrang die zouden ontbreken in het verweekte, materialistische Westen.
Met haar ‘ietwat afwijkende mening en genuanceerde standpunt’ begeeft Blommestijn zich in dit nieuwe gezelschap van fellow travelers, zoals westerse linkse intellectuelen die het communisme in de Sovjet-Unie omarmden werden betiteld. Nuttige idioten noemde Lenin hen, blind voor zijn propaganda over het arbeidersparadijs.