Televisie – Walter van der Kooi

2015 start met opvallend veel fictie van eigen bodem. De negende reeks van losse tv-spelenOne Night Stand sluit vrijdag af met het sterke Basile H. van Janneke van Heesch (regie), Rob Arends en Lisa de Rooy (scenario). Prachtige rollen van Hans Dagelet en Marieke Heebink als bemiddeld echtpaar van wie zestiger Basile op het punt staat nog een gigantische carrièrestap te zetten. Hun vrijpartij aan het begin behoort tot het zeldzame genre van de ‘goede seksscène’, is opvallend omdat die activiteit in film over het algemeen voor jonkies is gereserveerd en krijgt in de loop van de film extra lading door gebeurtenissen die hun relatie en zijn loopbaan onder zware druk zetten. NTR/Vara/VPRO, 9 januari, NPO 2, 23.00 uur.
Al gestart de nieuwe politieserie Noord Zuid (KRO), regie Paula van der Oest, scenario Van der Oest, Simon de Waal, Lineke van den Boezem, Inge Hardeman. Op basis van één aflevering nog geen oordeel, behalve dan dat het opvallend veel kijkers trok (1,6 miljoen), dat het daarop in toon en stijl ook lijkt te mikken en dat Theo d’Or-winnares en draagster van de Theo Mann-Bouwmeesterring Ariane Schluter verrassende nieuwkomer is in de wereld van NPO 1. Ze heeft de leiding van een rechercheteam en begint een nieuw privé-leven door na haar scheiding in Amsterdam-Noord te gaan wonen. Vrijdags, 20.30 uur.

Twee series om te lachen. Het succesvolle Jeuk (Vara) krijgt een vervolg. Daarin vergroten Thomas Acda en Peter Heerschop eigen minder leuke trekjes uit tot gigantische (zelf)spotprenten middels buitengewoon gênante scènes, situaties en confrontaties. Soms leuk, soms flauw, maar dat heb je nou eenmaal vaak met humor. Vanaf vrijdag 9 januari, NPO 3, 21.20 uur. Aansluitend (21.50 uur) op dezelfde zender Missie Aarde (VPRO), de eerste vaderlandse sciencefiction-comedy, jawel. Omdat de wereld, behalve Nederland, al onder water staat gaat ruimteschip Tasman in 2063 op zoek naar een bewoonbaar hemellichaam. De urgentie van hun graaltocht kruipt niet onder de huid, gezien de futiliteiten en jennerijen waarmee de zes kosmonauten in hun kekke ruimtepakjes elkaar lastigvallen. Vijf mannen (onder wie Alex Klaassen en Raymond Thiry) en een vrouw (Kim van Kooten) plus in bijrollen via de monitor af en toe een thuisgebleven aardebewoner (onder wie Kees Hulst en Beppie Melissen). Soms leuk, soms… maar dat had ik al gezegd. Tegen sommige van de acteurs ben ik zelf standaard weerloos, dus zie maar.

Meest nieuwsgierig ben ik naar VPRO’s De fractie , spelend op het Binnenhof. Uitgerekend daarvan kon ik nog niets zien omdat ze, prijzenswaardig, de actualiteit op de voet willen volgen. Buitengewoon uitdagende combinatie van fictie en reality. En dat voor alle betrokkenen, van bedenkers en producenten (Femke Halsema, Gijs van de Westelaken) via scenaristen (Charles den Tex, Toine Heijmans, Roel Janssen, Esther Wouda) tot acteurs als Tijn Docter, Joris Smit en Mads Wittermans. Regie Thomas Korthals Altes en Remy van Heugten. Tien delen vanaf maandag 12 januari, NPO 2, 22.20 uur. Vogue noemt het de ‘Nederlandse Borgen’, wat gezien de productiewijze een weinig adequate vergelijking lijkt. Maar lekker klinkt het wel.

Film – Gawie Keyser

Black Coal, Thin Ice (China, Diao Yinan) krijgt diverse noemers en labels toegedeeld in de publiciteit: politieverhaal, thriller, noir. Dat klopt allemaal ook wel, maar uiteindelijk is deze film vooral een liefdesverhaal. En wat voor een. Over de plot ga ik niets vertellen, omdat alles om plot draait. Er is een beeldschone jonge vrouw die bij een stomerij werkt. Een rechercheur met een kapot huwelijk en een drankprobleem. Een moordenaar. En ledematen van een slachtoffer die her en der in een industrieel gebied in China opduiken. En er zijn sneeuw en steenkool. En Johann Strauss en Mandopop. En vuurwerk. En stijldansen. En een beeldschone, ongecoördineerde dansscène van de hoofdpersoon, thematisch even ongemotiveerd en prachtig als die van Denis Lavant in Beau Travail (1999) van Claire Denis. In Black Coal, Thin Ice is de danser Gwei Lun Mei, in de rol van de zuipende rechercheur. De film is een triomf, winnaar van de Zilveren Beer op het festival van Berlijn. Een liefdesverhaal om verliefd op de worden.
Te zien vanaf 8 januari

Een van mijn favoriete kijkervaringen van de laatste maanden is de HBO-miniserie Olive Kitteridge, naar de met een Pulitzer bekroonde roman van Elizabeth Strout. In de hoofdrollen zijn twee fabuleuze acteurs – Frances McDormand en Richard Jenkins – die je nooit in de celebrityjournalistiek zult tegenkomen. Misschien omdat ze minder kansen krijgen om personages te spelen die passen in modieuze gietvormen van ‘jong’ en ‘aantrekkelijk’. Dat geldt ook voor John Lithgow en Alfred Molina, hoofdrolspelers in Love is Strange van Ira Sachs. Ze vertolken de rollen van Ben en George, twee homoseksuelen van middelbare leeftijd die na een lange relatie eindelijk met elkaar in het huwelijk treden. Wanneer ze kort daarna hun appartement op Manhattan kwijtraken doordat George zijn baan verliest als gevolg van zijn geaardheid zijn ze op vrienden en familieleden aangewezen voor een onderkomen. Opeens lijkt er geen plaats meer in de wereld voor Ben en George, respectievelijk kunstschilder en muziekleraar. Maar juist door hun ogen krijgt die wereld vorm, zodat de problemen waarmee hun familie worstelt in perspectief worden geplaatst. Lithgow en Molina acteren net als McDormand en Jenkins in Olive Kitteridge alsof het om de rollen van hun leven gaat, wat misschien niet ver van de waarheid is. Love is Strange gaat over liefde en ouder worden, maar ook over de mogelijkheid van vernieuwing, zelfs wanneer het leven bijna voorbij is.
Te zien vanaf 8 januari

Toneel – Loek Zonneveld

Een nieuwe W.T. Schippers - Veenfabriek & Female Economy i.s.m. Toneelschool presenteren Hoogwater voorheen Laagwater

De voorstelling begint met een abrupt afgebroken opkomst en een nonchalant bij elkaar geknutselde tia, die muzikaal wordt ondersteund door een geweldig zingende en acterende Meral Polat en een ensemble onder leiding van componist/percussionist Paul Koek, korte tijd tevens de gelegenheidshuisarts van de avond. Daarna geeft de lichtelijk door elkaar geklutste Wim T. Schippers een grootse act ten beste van een derderangs barpianist die tegen sluitingstijd Mozart uitprobeert op de ‘vaste jongens’ uit de café-klandizie. Zo ongeveer vanaf daar wordt Hoogwater voorheen Laagwater een voorstelling die het hardnekkig almaar verdomt om te beginnen. Iedere keer dat erop lijkt dat ze eindelijk, ten langen leste, is begonnen, struikelt het Schippers-wicht voortijdig weer over haar eigen voetjes. En als de voorstelling dan na een kleine anderhalf uur wel degelijk bijna afgelopen lijkt, blijkt de avond nooit meer op te houden en gaat alles door tot in alle zalen en de foyer, ja zelfs tot in de herentoiletten aan toe.
Zo’n soort avond is het. Als na de openingsrituelen zo ongeveer alle beschikbare regels voor een prettig gestoord begin van een toneelavond zijn verkend en op z’n kop gezet, komt vanuit de zaal een morsige man op (Titus Muizelaar) die er een nogal verwurgd taalgebruik op na blijkt te houden, een soort professoraal ordner-jargon vol woordacrobatiek. Een geweldige solo overigens, uitlopend op een sterke confrontatie met de als altijd zeer geestige Joep van der Geest. Ietsje verderop wordt door een ensemble naakte heren in het schemerduister een duinpan op de speelvloer gekwakt, die in de navolgende twintig minuten (het kan ook een half uur zijn geweest, de tijd schiet als een weerlicht voorbij in deze ‘vertoning’) volledig wordt uitgewoond en verbouwd.

Wij toeschouwers waren in die duinpanscène, wat de dramaturgische bewegwijzering betreft, trouwens al lang volledig ons paadje kwijt. En dus spelenderwijs klaargestoofd voor enkele karakteristieke Wim. T. Schippers-afslagen en -uitswingers, zoals daar zijn: zangsolo + trompetsolo met koor, inclusief het wereldkampioenschap lange tonen aanhouden + een staaltje koordirectie waar Frits Sissing een hartverzakking aan zou overhouden. Het optredende amateurkoor, zo liet ik me vertellen, was het Haarlems Theater Zangkoor en dat ensemble deed niet alleen de reputatie van Haarlem als korenstad alle eer aan, maar bracht na het slotapplaus samen met Titus Muizelaar een toegift waar het publiek voor op de stoelen kwam en waar ik tranen van in de ogen kreeg. Het bleef nog lang prettig onrustig in de Lange Begijnestraat (zonder tussen-n).

Hoogwater voorheen Laagwater staat deze week nog in de Toneelschuur Haarlem, 19 t/m 26 februari in Theater Bellevue in Amsterdam. De productie reist tot eind maart door het hele land.veenfabriek.nl en [femaleeconomy.nl](femaleeconomy.nl)

Beeld:
Olive Kitteridge
De fractie - VPRO
Hoogwater voorheen Laagwater - Bowie Verschuuren