Rome – Op de ochtend van 14 augustus 2018 stortte de Ponte Morandi van Genua in de stromende regen in elkaar. Dankzij die regen waren er ‘slechts’ 43 slachtoffers. Was het stralend weer geweest, zoals normaal in die tijd van het jaar in Genua, dan waren er oneindig veel meer doden geweest. De Ponte Morandi was de hoofdader van de toeristenstroom en het vrachtverkeer van Italië en 14 augustus is de dag vóór de nationale vakantiedag van Ferragosto, waarvoor heel Italië zich verplaatst.

Twee jaar later, op 3 augustus 2020, is de nieuwe brug van Genua geopend. Hij heet nu San Giorgio, naar de beschermheilige van Genua, is 1067 meter lang en werd ontworpen door Renzo Piano (82), wereldberoemd toparchitect en Genuees. De werkzaamheden zijn in spectaculair tempo 24 uur per etmaal doorgeraasd, ook tijdens de piek van Covid-19, dat een aantal van de in totaal duizend mensen die aan de brug hebben gewerkt had getroffen. Renzo Piano heeft zich aangeboden, in november 2018, kabinet-Conte I heeft een speciaal decreet aangenomen dat alle vertragende factoren van tafel veegt. Het project van de nieuwe brug van Genua is zonder openbare aanbesteding direct door de Italiaanse regering bekostigd voor een bedrag van 202 miljoen euro.

‘Kon het altijd maar zo’, is de verzuchting van velen. Dat kan niet, uiteraard, want de brug van Genua is een exceptioneel project waarvoor het allerbeste dat Italië te bieden heeft uit de kast is getrokken. Maar het is ook een totaal ondemocratische manier van doen die zich niet voor herhaling leent. Renzo Piano is Renzo Piano, daarover geen twijfel, de brug zal het eeuwig houden, daarover ook geen twijfel. Maar het regeren per speciaal decreet is een ondemocratische praxis die nog veel te vers in het geheugen ligt. Berlusconi was gek op decreten.

De grootste prestatie van de Italiaanse premier Giuseppe Conte is vooral het feit dat hij de familie Benetton uit het beheer van de Autostrade Italia heeft weten te werken. Het instorten van de Morandi-brug viel direct te wijten aan achterstallig onderhoud en decennialang de andere kant op kijken van de stralende familie van de leuke gekleurde truitjes en gezichtjes. Het politiek correcte imago van de familie Benetton leek onverwoestbaar, maar onder de vrolijke kleurtjes ging keihard kapitalisme schuil dat uiteindelijk tot een ramp heeft geleid die te voorkomen was geweest.