Zo ook in de herfst van 1993. De afscheidingsbeweging in Abchazië bereikt dat najaar haar hoogtepunt. Abchazië is een merendeels door moslims bewoond deelstaatje binnen de voormalige sovjetrepubliek Georgië. Het staat bekend om zijn kuuroorden, mandarijnen en wijn. Abchazië mag zich begin jaren negentig verheugen in de warme belangstelling van Rusland, dat baat denkt te hebben bij zwakke soevereine staten in de Kaukasus. Oleg Klimov is daar in 1993 bij. In een buitenwijk van Soechoemi fotografeert hij vier soldaten in een Cultuurhuis dat net op Georgische troepen is veroverd. Terwijl de volgende slag wordt afgewacht, is er even tijd voor het luisteren naar een deuntje en het verzorgen van de wapens. Maar het draait allemaal om die oudere vrouw met bril. Is haar huis verwoest of is ze door het front gevlucht? Is haar man gedood, haar (schoon)zoon gesneuveld of haar dochter verkracht? Is ze zelf fysiek bedreigd of gaat dat nog gebeuren? Het beeld bewijst helemaal niets. Maar de foto is in alles oorlog. Omdat in een oorlog alleen plaats is voor vragen en nooit voor antwoorden. De geheimzinnige foto, waaraan over bovenstaande 219 woorden zijn gewijd, is her en der gepubliceerd, laatst in 2004/2005 op de grote overzichtsexpositie van Oleg Klimov in Huis Marseille te Amsterdam. Recent heeft Oleg Klimov een soort clip samengesteld van zijn fotoreportage uit Abchazië. Hier te downloaden (het downloaden kan even duren omdat het bestand is 20 Mb zwaar is) www.groene.nl/modules/film/AbchazieKlimov.mov