Wenen – Nog meer collateral damage van de oorlog in Oekraïne: het nucleaire akkoord met Iran. Het leek erop dat het, na vele maanden van moeizame onderhandelingen, eindelijk mogelijk zou zijn het door Donald Trump getorpedeerde akkoord over Irans nucleaire programma nieuw leven in te blazen. De Russische invasie in Oekraïne dreigt echter roet in het eten te gooien. Juist toen diplomaten van ’s werelds machtigste landen op het punt stonden, een week geleden, de agenda’s te trekken voor een bijeenkomst in Wenen waar het blijde nieuws van de tangbevalling bekendgemaakt zou worden, stak de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov zijn vinger op. Ho even, zei hij, wij hebben een nieuwe eis: de Russische handel met Iran mag niet worden geschaad door de westerse sancties wegens Oekraïne.
Daarmee kwam de toch al logge diplomatieke machine krakend tot stilstand. Geen sprake van, verklaarden de VS en de andere westerse landen die deelnemen aan de onderhandelingen: Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland. De twee kwesties hebben niets met elkaar te maken en dat moet volgens hen zo blijven. Josep Borrell, als buitenlandchef van de Europese Unie ook betrokken, tweette dat er maar beter een ‘pauze’ in acht genomen kan worden. Maar pauze tot wanneer? Tot het moment dat de Russen hun eis weer laten vallen, een tussenweg lijkt er niet te zijn. En dat moet heel snel, schreef de Britse vertegenwoordiger Stephanie Al-Qaq op Twitter, ‘anders stort het hele akkoord in’.
Als dat gebeurt, lijkt het onafwendbaar dat de Iraniërs versneld zullen doorzetten waar ze de afgelopen drie jaar al gestaag mee bezig waren: het verrijken van hun uranium tot boven de 3,67 procent die volgens het plan maximaal is toegestaan. Een deel is al verrijkt tot zestig procent. De negentig procent die nodig is voor het maken van een kernbom is dan niet ver weg meer. Die break out time bedraagt nog slechts twee tot drie maanden, ook al zou er dan nog twee jaar nodig zijn om een kernwapen gebruiksklaar te maken. De Iraanse leiders ontkennen dat ze zoiets van plan zijn, maar zeker Israël heeft weinig behoefte lijdzaam af te wachten of dat waar is. De Israëliërs zinspelen er geregeld op Iran de eerste klap te zullen toebrengen. Zónder nucleair akkoord zullen ze zich daartoe nog meer gerechtigd voelen dan mét.