Rome - In een flits was het voorbij gisteren einde middag: 192 stemmen tegen, 113 stemmen voor, twee stemonthouders: einde Silvio Berlusconi (77) als senator. Einde twintig jaar Berlusconi in de Italiaanse politiek, einde zijn Ventennio, de beladen term waarmee wordt verwezen naar die andere twintig jaar van de Duce, Benito Mussolini, van 1922 tot 1943.
Je merkt er niets van in Italië. Men huivert in de koude poolwind, men maakt zich zorgen over de nieuwe financiële maatregelen die gisterochtend ook even stilletjes door de senaat zijn gedrukt alvorens Berlusconi af te serveren. Wat gaat het betekenen, raadselachtige termen zoals ‘IUC’, de ‘Imposta Unica Comunale’, de nieuwe samengevoegde gemeentebelasting waarmee een soort balletje-balletje-truc is uitgehaald om het gehate woord onroerendgoedbelasting te mijden? Hoeveel moeten we betalen over een maand?
In diezelfde koude poolwind stond Silvio Berlusconi, driemalig oud-premier van Italië, gisteren tijdens de stemming in de senaat op een podium voor zijn Palazzo Grazioli in Rome. Het palazzo van het bed van Poetin, van de meisjes, die geen escorts waren maar ‘cadeautjes’ kregen als ze de nacht bleven slapen. Hij sprak zijn volk toe. Sportief in een blauwe trui met een jasje eroverheen, een eenvoudige broek, politicus-af al, maar zeker niet verloren.
We zullen doorgaan, naakt in de orkaan. Niet voor mij, maar voor het land, voor de vrijheid, voor de democratie. En ik hou van jullie.
Berlusconi-volk is geen demonstratievolk, dat is al zo vaak gezegd. Het zijn brave sukkels die met bussen uit het hele land zijn gehaald, op commando met vlaggen zwaaien, het koud hebben, en graag weer thuis met pantoffels aan voor de tv willen zitten. De meerderheid van de Italianen dus. Even een klein detail: Berlusconi ligt voor in de peilingen. Of eigenlijk moet je zeggen: centrum-rechts ligt sinds vorige week een procent voor op centrum-links, voor het eerst sinds de benoeming van Enrico Letta als premier.
De tekening van de dag staat in Il Fatto Quotidiano, Het Dagelijkse Feit, een dapper krantje van anarchistische waarheidszoekers. Berlusconi, op de rug gezien, die langzaam uit beeld loopt met een enorme krokodillenstaart die onder zijn jasje uitkomt. De staart zwiept vervaarlijk. Fine, staat er boven de tekening, zoals aan het einde van een film. Onder de staart staat geschreven: occhio ai titoli di coda, ‘pas op de aftiteling’, maar in het Italiaans veel leuker omdat ‘aftiteling’ in het Italiaans ‘staarttitels’ heet.
Pas nou toch op, pas nou toch op, dat zeggen alle Italianen die in staat zijn om zich te verheffen boven het links- of rechts zijn, boven het vóór of tegen Hem zijn. Pas nou toch op de ‘staarttitels’. Een land dat twintig jaar Heeft Geloofd In Hem is echt niet veranderd met één druk op de knop in de senaat.