Diezelfde avond nog komt Henk voorbij in Bureau Sport. We zien weer dat lange sprintduel met Erik Hulzebosch op de Bonkevaart. Dan, negentien jaar later, Angenent aan een plas in zijn woonplaats Woubrugge. ‘Hier rust de winnaar van de allerlaatste Elfstedentocht’ kan op zijn grafsteen komen te staan, vermoeden hij en presentatoren Frank Evenblij en Erik Dijkstra. Waarna die hem strikken voor de Nederlandse kampioenschappen ‘omhoog schaatsen’. Want die brutale lolbroeken produceren naast een enkele geslaagde grap behoorlijk wat kleedkamerhumor. Maar hoe belandt een beschaafde operabezoeker, via een profiel van iemand die in Ariadne auf Naxos zingt, bij sport?

Ach, je hebt sporthatende cultuurfanaten en lui die van twee wallen eten. Als kind ben ik met mijn vader één keer in het Rijks geweest en nooit in het Concertgebouw, maar honderden keren stond ik met hem langs de lijn; of stond hij er als ik een wedstrijd speelde. Zoals ik langs de lijn van mijn kleinkinderen sta, omdat ik van hen hou en van sport hou – het eerste liefdesverklaring, het tweede schuldbekentenis. Want wat is er niet meer fout aan sport? Langs ‘mijn’ lijn gaat het nog wel, al zie je soms trainers en ouders die uit de coachende respectievelijk ouderlijke macht gezet moeten. Maar hogerop? Als van alle mondiale sportkoepels de Fifa nog een van de meest transparante is (bron: Volkskrant), dan is zeker dat sport in handen is van ultiem geteisem tussen dat van totalitaire staten en Camorra in. Tel daarbij dopingartsen, spelersmakelaars, goksyndicaten et cetera. Wielrennen – need I say more? Die tak heb ik laten vallen, maar overigens ben ik bij sport als de vleeseter inzake opwarming van de aarde: ik zou moeten stoppen maar het is zo lekker.

Chauvinisme en nationalisme: bah. Maar wat jammer (en schandelijk) dat we op het EK voor België moeten juichen. En wat heerlijk dat de Spelen worden gehouden (ten koste van legio Brazilianen en milieu). Spijtig wel dat de medailleverdeling tegenwoordig al met kleine foutmarge vaststaat dankzij statistici aller landen. Bureau Sport zal ik zelden bekijken (al mis ik dan wel een prachtitem als dat over de zeventienjarige Amsterdammer Willem Augustin die in 1941 de laatste trein naar Friesland miste en dus ’s nachts op een barrel naar Leeuwarden fietste om aansluitend op surrogaatkoekjes de Grootste Aller Tochten te schaatsen).

Maar Andere Tijden Sport (gestart met een raak portret van Ria Stalman, inclusief laconieke dopingbekentenis en boos pleidooi voor omerta) wel. Holland Sport van Wilfried de Jong zeker ook. Die ontmoette in zijn seizoensopening judoka Henk Grol: van een zelfvernietigende bezetenheid. Als hij geen goud wint is zijn carrière mislukt, zegt hij. Hij bedoelt: ‘mijn leven’ en juist daarom gaat hij niet winnen. Dommig juich ik als Lonneke Slöetjes (volleybal) en Nycke Groot (zaalhandbal) medaillewinnende punten in Rio gaan scoren. Wel eerst nog even plaatsen. En viva Deirdre Angenent natuurlijk.

Bureau Sport (Vara), donderdags, NPO 3. Holland Sport (VPRO), donderdags NPO 3 (deze week Sifan Hassan). Andere Tijden Sport (VPRO/NOS), zondags, Nederland 1