Een louche strandtent in een achterbuurt van Saint-Tropez, ergens in de jaren zestig. Vanuit de kelder klinkt een hitsig jazz nummer. Verveeld loopt de jonge Juliette de trap af naar beneden. Blootsvoets, jurk met split, wild, blond haar. In de kelder lachen de musici als zij haar zien. Zij begint op de maat van de muziek heen en weer te wiegen. Een oudere man komt de kelder binnen. Ze drukt zich tegen hem aan en zegt zacht: «Ik wil niet meer denken.» Dan is het alsof de muziek bezit neemt van haar: met haar ogen dicht danst ze uitzinnig, zodat haar jurk om haar lange benen waait. Een andere man komt binnen. Hij kijkt haar smekend aan; hij wil iets van haar. Ze weigert. En dan springt ze op een tafel en danst wild verder, totdat ze bijna niet meer kan ademen en er zweetdruppels op haar wangen verschijnen.

Lang voor Madonna, Britney Spears en Christina Aguilera was er «BB». Over de hele wereld verafgoodden mannen haar. In Amerika zorgde zij er eigenhandig voor dat de Franse film in dat land weer populair werd. Dat is ironisch, aangezien de meeste films waarin Brigitte Bardot speelde onuitstaanbaar slecht zijn. Dat is goed te zien op een nieuwe collectie BB-films op dvd, uitgebracht door een Nederlandse distributeur onder de titel The Brigitte Bardot Collection. Van de zes films zijn slechts Et dieu… créa la femme (1956) van Roger Vadim en Histoires extraordinaires (1968), naar Edgar Allan Poe en geregisseerd door Vadim, Louis Malle en Federico Fellini, de moeite waard. De resterende titels, vooral het abominabele Une Parisienne (1957), zijn alleen interessant ter illustratie van de curieuze tragedie rond BB: hoe komt het dat zij voor het grootste deel in waardeloze films speelde terwijl tijdgenoten als Raquel Welch en Sophia Loren imposante cinematografische carrières hadden?

In de jaren zestig was Bardot een unieke verschijning. Simone de Beauvoir omschrijft haar als de archetypische verwarde vrouw, een haveloze sloerie die voor iedereen beschikbaar is terwijl zij toch intimiderend blijft. De wijze waarop zij beweegt, aldus De Beauvoir, is voluptueus, zodat zelfs een «heilige zijn ziel aan de duivel zal verkopen om haar te zien dansen». Ongetwijfeld dacht De Beauvoir hierbij aan de beroemde dans van Bardot in het café in Saint-Tropez, tegen het einde van Et dieu… créa la femme. De film is nog altijd ondermijnend. De rauwe energie van Bardot geeft de dans de geur van verboden seksualiteit. De scène loopt vooruit op hedendaagse muziekvideo’s van vooral Britney Spears, die net als Bardot in haar hoogtijdagen een sensuele Lolita figuur is.

De enige echt grote film in het oeuvre van Bardot is wel één van de mooiste aller tijden: Le mépris (1963) van Jean-Luc Godard. Voor Godard speelt Bardot op formidabele wijze een vrouw die haar man verlaat nadat hij nonchalant reageert als de Hollywood-producent Prokosch (Jack Palance) haar versiert. De vraag is: acteert Bardot hier, of doet zij alleen maar zichzelf over als de blonde seksgodin die in het echte leven vele mannen verslindt? In de film heet Bardots personage Camille Javal — de werkelijke naam van BB…

Aan het einde van Le mépris sterft Camille in een auto-ongeluk. Kort daarvoor heeft zij tegen Prokosch gezegd dat ze geen enkele interesse in hem heeft en dat hun wegen in Rome zullen scheiden. Dat is misschien de echte BB: de eeuwige kindsloerie die mannen gek maakt in de kelder in Saint-Tropez. En die voor altijd onbereikbaar is.

Le mépris is los van The Brigitte Bardot Collection verkrijgbaar op een dvd van Criterion