Athene − ‘Nóg cynischer and you DIE!’ briest Ianis, een Atheense kennis, door de telefoon. Hij kende persoonlijk twee van de 57 Grieken, van wie de meesten student, die vorige week omkwamen tijdens de dystopische Griekse treinramp: trein 62 van Athene naar Thessaloniki botste met 350 passagiers bij Larissa frontaal op een goederentrein die keihard in omgekeerde richting reed. ‘Na al het walgelijke onvoorstelbare van de afgelopen dagen, nu dit!’ schreeuwt hij. Razend appt hij me. Hellenic Train (HT) laat via Twitter het diep rouwende Griekse volk weten dat het géén gebruik zal maken van zijn ‘recht’ om dodelijke slachtoffers niet financieel te compenseren. Wat blijkt? De huidige Griekse regering heeft een decreet goedgekeurd dat HT vrijwaart van schadevergoeding bij dodelijke ongelukken.
Op zondag demonstreerden ruim vijftienduizend mensen in doodse stilte op het Constitutieplein in Athene. Totdat uit het niets ronkende motoren met twee robocops erop verschenen, traangasgranaten gooiden tussen bejaarden, ouders met kinderwagens, vaders met kleuters op hun schouders. Het was nog erger dan tijdens de spontane protestmars in Thessaloniki voor het hoofdkantoor van HT de avond na de ramp. Toen maakte de politie daar ook met geweld en chemicaliën een einde aan.
De wereld weet inmiddels dat de treinbotsing een catastrofe was als García Márquez’ Kroniek van een aangekondigde dood. Het bleek een wonder dat het niet al veel eerder was gebeurd. De ene na de andere onthulling kwam naar buiten. Onder leiding van Jeroen Dijsselbloem had de Eurogroep Athene in 2017 al gedwongen de Griekse spoorwegen te privatiseren. Sindsdien is alles wat mis kon gaan in het kwadraat fout gegaan. Een rapport uit 2019 bestempelde de Griekse spoorwegen als de gevaarlijkste in de EU. De ceo van HT stapte uit woede daarover al een jaar geleden op, vakbonden trokken al maanden aan de bel, een week voor de ramp was Griekenland door het Europees Hof opgeroepen vanwege nooit geïnstalleerde veiligheidssystemen.
Premier Kyriakos Mitsotakis strompelt van de ene naar de andere blunder, maar weigert af te treden. ‘Nog nooit heb ik zo’n volkswoede gezien’, zegt Ianis. ‘Mitsotakis was niet weg te krijgen, zou de verkiezingen in april winnen. Nu niet meer. Dat dít ervoor nodig is geweest om hem na alle andere schandalen weg te kunnen sturen, zegt álles over de staat van mijn kapotte land.’