In Sully, het waargebeurde verhaal van de spectaculaire landing van een Amerikaans passagiersvliegtuig op de Hudsonrivier in New York in 2009, problematiseert regisseur Clint Eastwood het idee van heldendom door te focussen op twee kernelementen: twijfel en menselijkheid.
Dit is Eastwoods 36ste film als regisseur, en het lijkt wel of hij alleen maar beter wordt achter de camera. In zijn oeuvre zijn films waarin het behoorlijk hapert wat betreft verstelstijl, bijvoorbeeld in het nogal oppervlakkige Absolute Power en Midnight in the Garden of Good and Evil, beide uit 1997. In andere films toont hij zich weer een meesterverteller, zoals in zijn schitterende debuut, de thriller Play Misty for Me (1971) en in Unforgiven (1992) waarvoor hij Oscars voor beste regisseur en beste film kreeg.
In zijn beste films slaagt Eastwood erin de kijker toegang te verlenen tot de psychologie van het hoofdpersonage, vaak een twijfelende held. In Unforgiven is William Munny (Eastwood) een befaamde revolverheld die in de nadagen van zijn carrière te maken krijgt met een kwijlende jongeman die hem als zijn grote voorbeeld ziet. En in Eastwoods nieuwe film wordt gezagvoerder Chesley Sullenberger (Tom Hanks) tot zijn verbazing in luttele uren een nationale mediaheld nadat hij met zijn gedurfde landing op de rivier het leven van 155 mensen heeft gered.
Munny en Sully: allebei zijn ze onwillige helden die zich in de loop van het verhaal realiseren dat het heldendom vooral een illusie is. Wie de dingen doet die hij doet – vrouwen in nood redden (Unforgiven), zorgen voor de veiligheid van de passagiers (Sully) – handelt instinctmatig en uit menselijkheid. Zo bezien klopt die ogenschijnlijk oppervlakkige, Amerikaanse betekenis van het woord: iedereen zou een held moeten zijn. Hanks schittert in het uitbeelden van de onzekerheid van een man van middelbare leeftijd over de vraag of hij datgene wat hij zijn leven lang deed ook nu goed heeft gedaan.
Juist deze innerlijke strijd komt in Sully groots in beeld, letterlijk omdat Eastwoods film de eerste is die volledig met camera’s van het enorme Imax-formaat is gedraaid. Het klinkt tegenstrijdig – een intiem drama te zien op het grootst mogelijke bioscoopscherm – maar het werkt. Het is net alsof de extra ruimte boven en onder het ‘normale’ beeld de close-up een bijkomende dimensie geeft, alsof personage belangrijker is dan setting of landschap in plaats van andersom, wat meer gebruikelijk is in films die in Imax-zalen draaien. Tijdens de noodlanding is iedere emotie op het gezicht van Sully in de stuurcabine te zien. Iedere seconde telt, maar hij handelt niet uit reflex. Je ziet de aarzeling, je ziet de mens. En daarom volg je hem in wat hij vervolgens doet.
Nu te zien
Beeld: Tom Hanks en copiloot Aaron Eckhart in Sully ( Warner Brothers)