Het vrouwelijke proefkonijn dat mij haar jawoord gaf was niet te lang, niet te kort, niet te dun en niet te dik, niet te dom en bepaald ook niet slim. De ideale vrouw interesseerde mij eigenlijk niet. Het ging me erom te bewijzen dat huwelijksgeluk voor iedereen bereikbaar is.
Hier volgt het recept. Draag eerst je bruid over de drempel. Gooi vervolgens het huwelijksbed eruit. Het huwelijksbed is iets voor vrijgezellen, wij, getrouwden, bouwen ons geluk rond de twijfelaar.
Het tijdschema is als volgt. De vierentwintig uur van de dag verdeelt de doorsnee mens in acht uur slapen, acht uur werk en acht uur ruzie-in-spe. Zo niet wij, verstandig als wij zijn. Wij slapen niet samen, maar na elkaar. Met alle voordelen van dien. Het is seksueel een ware verrijking. Je partner kruipt het bed in op een moment dat je nog droomt van je favoriete filmster. Dat leidt tot een vorm van lustbeleving waar gegarandeerd kindertjes van komen. Die zijn natuurlijk welkom. Er is altijd wel iemand thuis, vader hetzij moeder. Zij hebben immers hun verschillende werktijden. Dus maken de kinderen nooit een ruzie mee en groeien op in harmonie.
En om ze niet helemaal wereldvreemd groot te laten worden gaan wij jaarlijks drie weken met vakantie. Het zou dan wel vreemd moeten lopen als er niet al gauw een moment komt waarop je je partner het liefste zou willen wurgen. Het is net genoeg om de kinderen het begrip bij te brengen dat zij tezijnertijd het tweepersoonsbed moeten mijden als de pest.