Het is allemaal één groot complot, maar dat zullen we later pas begrijpen.
Een onbekende groot- of godheid, werktitel Enuntia, heeft er de hand in gehad dat wij niet midden in ons voedsel mogen staan en dan maar vroom grazen ofwel het eenvoudigweg met de tanden van de bomen rukken. Nee, het moet allemaal van wonderbaria spectacularia. Ook hechten wij eraan, niemand weet hoe dat zo opeens ontstaan is, om het zicht op achter- en voorwerk, waar wij het eigenlijk allemaal voor doen, tijdens de maaltijd aan het oog te onttrekken. Netjes aan tafel zitten. Daarna kan het slokdarmproppen, met grofstoffelijk gerei, beginnen. Toch is er weleens iets over gezegd. Over dit merkwaardig gedrag in de huiskamer. Luisteren wij slechts naar George Groddeck.
Deze denker concipieert een puzzel. Die van het menselijk lichaam. «Men spreekt van hoge moraal en lage lusten. De grens tussen dat hoog en laag is het middenrif. Hier is sprake van een anatomische opdeling van de ziel.»
Zegt psychoanalist Groddeck.
De tafel waaraan gegeten wordt, die de maaltijd vergemakkelijkt maar ook aan regels bindt, verwijst symbolisch naar deze lichamelijke afbakening. Hij snijdt, op het niveau van diens buik, de eter als het ware in tweeën.
Met de voor spijsvertering en voortplanting noodzakelijke «lagere» organen buiten gezichtsbereik kan er boven tafel een hoger ofwel zakelijk contact plaatsvinden.
Hij verwijst ook nog naar de denkbeeldige waarde van de picknick. Waar de tafel is verbannen, of eigenlijk naar lager niveau teruggebracht, zodat buik en billen op dezelfde wijze zichtbaar zijn als de mond en volledig aan het feest kunnen deelnemen.
Op deze wijze wint de maaltijd aan erotische spanning en verhevigt mogelijke gedachten aan liefde. Want «de tafel» komt op die manier dichter in de buurt van het bed. Niets beschermt het bovenlichaam nu nog tegen die vermaledijde lagere impulsen. Het tafellaken op het gras is een virtueel beddenlaken geworden. Ik hoop dat sommigen daar iets aan hebben. Veel geluk sommigen!