Je vangt natuurlijk wel eens iets op over dat vegetarisme.
Blijkt dat ze er toch over hebben nagedacht. Neem alleen al het door de voorbarige lentewind aangewaaide recept voor de Linda Darling. Moet je wel weten dat dit alleen nog maar de bescheiden naam van een aardappel is. De goede Linda is een ding dat niet van een aardkluit valt te onderscheiden, maar de liefhebber rust niet voordat hij daarvan de zwartste te pakken heeft. Naarmate de ontschilling volgt, begrijp je dat de naam ofwel ontleend is aan die van de beeldschone Linda Darnell wie herinnert zich niet haar briljante vertolking van boerenmeisje dat zichzelf dusdanig omhoog copuleert totdat ze ten slotte «as flat as a kipper» onder George II eindigt (Forever Amber, 1947) maar waarschijnlijker betreft het hier Linda Darling-Hammond, de nauwelijks omstreden eveneens zeer Amerikaanse pedagoge.
Vijf grote Darlings doormidden gesneden in water in pan. Koken. Een venkelknol van gemiddelde grootte van slonzige plekken ontdoen en zonder omhaal in dunne ringen snijden. Beste, zo niet allerbeste kwaliteit olijfolie in de pan. Ringen verwarmen onder toevoeging van een in vierkante millimeters gesneden sjalot. Vers gemalen zwarte peper, enig zeezout, enkele druppels pastis (Ricard of 51).
Gare aardappelen met de pureestamper, tot (inderdaad) puree verwerken.
Waarbij toevoeging van een in dobbelstenen gesneden halve buffelmozzarella is vereist. Stampen. Tien verse oreganoblaadjes (zonder steel) bijzonder klein snijden. Door de zachte aardappelmassa ermee, tegelijk met een stevige kluit roomboter en eventueel een slok melk.
Platte ovenvaste schaal als bedstee benutten en Linda-puree erin vlijen.
Venkelmengsel erover verspreiden. Resterende helft mozzarella in dunne plekken daar bovenop. Op dit geheel niet meer dan tien zeer dunne ringen gesneden van het spitse eind van een verse rode peper. Tien minuten in de hete oven. Of iets langer. Of iets korter. Daarin laten de vegetariërs ons geheel vrij.