«En vanaf maandag natuurlijk weer de Buchmesse!» Op neutrale toon door de auteur zelf uitgesproken. Onder een helling van dertig graden staand op de brug die eens uitzicht gaf op de firma Helta. In handenarbeidbenodigdheden. Beter balsahout kocht je nergens.
Buchmesse rijmt op inktzwammen. Maar goed dat het bijna zaterdag was.
Al vroeg baande ik mij door singulier kreupelhout van dynamisch-biologisch correcte Amsterdam mers een weg naar de paddestoelenkraam. Niks geen gezellige conversatie. Gewoon, mond dicht en ieder op z'n beurt. Snel overzag ik het boletentoneel en had mijn wijsneuzige opmerking klaar.
«Ben ik te vroeg of te laat voor inktzwammen?» De jongensblik van de verkoper tuimelde als een speels elastiekje zijn ogen uit.
«Allebei niet. Alleen geen tijd gehad om uit plukken te gaan.» De Noorderkerk begon welwillend te kraken, café Huisman brokkelde meer dan dienstbaar af. Vanaf de ranke halsgevel van nummer 1 stond de gehele majem, die tijdens deze kruiperige mist in het onzinnig zonnige ogenblik daarvoor nog Prinsengracht had geheten, binnen een tel zo droog als de Sahara rechts van Ouarzazate.
Maar ik? Zelfs mijn superego gaf geen krimp. Kleine of grote teleurstelling, no dice!
Dapper de tred richting kruiden- en onkruidenman gericht. Tot en met zijn heftig brilmontuur stond hij geheel op 10 over 10. Natuurlijk stroomde het hier tot en met over van de tomatillos (Physalis philadelphica voor die enige eenzame botaniste onder u). Voor mij alleen niet voor twintig gulden, maar niet meer dan zeventien vijftig per kilo. Tegengewicht van zes gulden vond ik mooi genoeg.
Het is vreemd. Dat zelfs de meest eenvoudige mensen niet weten wat goed voor ze is. Waanzinnig is dat niet, maar om wat voor waan het dan gaat, daar heb ik het liever niet over. Hij die daarenboven nog anders waant, groet u.