Neem lelie, neem ui. Woorden groeien, net als zinnen, naar hun betekenis toe. Zet jij de uien even in het water terwijl ik de leliën bak.
Is het geen kunst, dan op zn minst informatie.
Kiki de Montparnasse (1901-1953, geboren als Alice Prin) had een café. Het heette Chez Kiki. Daarvoor lOasis. In de rue Vavin. Vlak bij Hotel Istria.
Er bestaat een prentbriefkaart van het café, en er bestaat een theorie dat je daarop Kiki zelf aan de bar ziet zitten. Met Marcel Duchamp. Wellicht heeft haar minnaar Man Ray die foto gemaakt.
Parijs kent al vrij lang een restaurant dat naar Ray is genoemd. In de rue Marboeuf. Twee verdiepingen, maar dan ook echt onder de grond. Daarna kwam een filiaal in New York, 147 West 15th Street.
Man Ray wordt wel surrealist genoemd. Ray in NY is nog iets meer surrealissimo.
Je kunt er een perfecte tarbot eten, met een korst van Goudse geitenkaas en geroosterde zijde-courgette met komkommeraroma. Of een langzaam gebakken zuidpolige zalmforel, met daarnaast paddestoelen en verse sojabonen.
Natuurlijk ook eendenborst, zeer sappig en vergezeld van kweepeer, granaatappelzaad en een puree van de onvolprezen Yukon(aardappel). Tussen de meesterstukken figureert eveneens een met schuim (de trend van dit seizoen) bedekte portie kikkerbillen. Het romig dekbedje smaakt naar mosselen, maïs en zoethout en er drijft een polentataartje op. De visliefhebber dient de ziltzuur gemarineerde barracuda niet uit de weg te gaan, mede omdat daarbij avocado verrijkt met tomatenessence en Chinese kaviaar wordt geserveerd.
Er is voortreffelijk tomatenijs, waarover fris zeezout, dat met warm olijvenbrood op tafel komt. Over het basi li cumijs zijn de kenners minder tevreden.
Wie wat over de prijzen wil weten, kan maar het beste onthouden dat het rijk geschonken mineraalwater $10 per fles kost. Toen deze informatie mij bereikte dacht ik: op, opnieuw naar New York. Onmiddellijk viel er weer zon realistische vliegmachine uit de hemel.