Toen warenhuizen nog in het centrum van een mensenleven stonden, ging ik aan het begin van elk schooljaar met mijn ouders kleren kopen. Een hel was het: eindeloos passen, vreemde mensen die aan je zaten, een wirwar van textiel, mannequins en een bepaalde geur, iets zoals de damp die vrijkomt als je een stroomstrijkijzer over een shirt heen haalt. Maar vooral: die vreemde buizen. Bij het afrekenen plaatste de medewerker een cilindrisch voorwerp met erin het bonnetje in de opening van een buis achter de kassa. Dat verdween met een suizend geluid. Maar waarheen? Het was bizar, net aderen in een levend lichaam.
Om zo’n warenhuis draait het verhaal van In Fabric, de nieuwe film van de Britse regisseur Peter Strickland, waarin de pas gescheiden Sheila (Marianne Jean-Baptiste) een rode jurk aanschaft wanneer ze een date heeft. Later blijkt dat de jurk over demonische krachten beschikt. Vanaf het eerste moment is het mis. Want Miss Luckmoore van Dentley & Soper, een warenhuis in de buurt van Londen, bedient Sheila. Ik herkende Miss Luckmoore meteen: ze werkte destijds bij het warenhuis waar mijn ouders klanten waren. Wie ooit een aflevering van de klassieke sitcom Are You Being Served? heeft gezien, of iets bij Vroom & Dreesmann heeft gekocht, kent haar ook. Uniform in de kleuren van het warenhuis. Zwart, gepermanent haar. Make-up alsof ze op het podium staat: gedefinieerde lijnen rond de ogen en mond, scherpe contrasten tussen jukbeenderen en wangen. Om het plaatje compleet te maken, zien we de schitterende Fatma Mohamed in de rol van Miss Luckmoore. Zij is een favoriet van Strickland, eerder aanwezig in Berberian Sound Studio (2012) en The Duke of Burgundy (2014).
Net als in deze twee films gebruikt Strickland de visuele stijl van de giallo, de Italiaanse exploitatiefilm uit de jaren zeventig, om vorm te geven aan de vreemde sfeer in In Fabric. De duivelse jurk wordt geadverteerd in een catalogus waarin de modellen kleding van dertig jaar geleden dragen. Strickland voorziet deze beelden van krassen en oververzadigde kleuren, alsof we naar een film uit die tijd kijken. Ook gebruikt hij in het geluidsdesign net zoals in zijn eerdere films een mix van originele composities en experimentele soundscapes. Over dit alles heen ligt een waas van het onheilspellende: je ziet iets wat herkenbaar is (warenhuis, verkoper, jurk) maar tegelijkertijd heerst het ongemakkelijke gevoel dat gevaar onder de oppervlakte wacht.
Als dat verschrikkelijks dan naar boven komt en arme Sheila het moet ontgelden, omdat ze die rode jurk had aangetrokken, verschuift het verhaal naar Reg Speaks (Leo Bill) die hetzelfde kledingstuk op de avond van zijn vrijgezellenfeest moet aandoen. Hem vergaat het al niet veel beter dan Sheila. Dan komen we meer te weten over Miss Luckmoore. En over haar winkel waar precies zo’n stelsel van buizen aanwezig is. Bij Strickland ligt horror in het ogenschijnlijk normale, in dingen waarvan je half afwezig denkt, nou, dát is gek.
Te zien vanaf 5 september