KANDIDAAT VAN DE MIDDENKLASSE

Amerikanen zijn partijpolitiek beu, meent CNN-anchorman Lou Dobbs. Het wachten is op een onafhankelijke presidentskandidaat.

NEW YORK – Het antwoord van televisiezender cnn op de gekleurde maar succesvolle berichtgeving van Fox News heet sinds 2003 Lou Dobbs. Vier jaar geleden werd de tot dan toe niet zo heel erg uitgesproken financiële anchorman Dobbs omgetoverd in wat hij zelf een advocacy journalist noemt, een journalist die over alles een mening heeft en net als Bill O’Reilly, de ultrareactionaire troef van Fox News, zijn gasten zelden laat uitspreken.

Maar Dobbs, die met zijn show Lou Dobbs Tonight aanvankelijk louter het conservatieve tegengeluid van het liberale cnn moest vertolken, houdt er een wat diffuser complex van meningen op na dan de Republikeinse vaandeldrager O’Reilly. Hij voert campagne tegen vrijhandel, tegen illegale immigratie, tegen buitensporige salarissen in het bedrijfsleven en tegen alle andere ‘kapitalistische excessen’ die de Amerikaanse middenklasse kunnen raken.

Volgens de Democratische denktank The Third Way is het gedachtegoed van Dobbs aan de winnende hand. In het twee weken geleden verschenen rapport Why Lou Dobbs is Winning wordt uiteengezet hoe het komt dat de Amerikaanse kiezer zich tegen verdere globalisering heeft gekeerd. Progressieve politici lijden volgens de denktank aan gebrek aan visie, ze gebruiken saaie cijfers en feiten om hun argumenten kracht bij te zetten in plaats van ‘waarden als eerlijkheid en gerechtigheid’ en progressief beleid doet, volgens The Third Way, niets om de middenklasse meer vertrouwen in de toekomst te geven.

Met zijn valse maar beminnelijke glimlachje is Dobbs minder polariserend dan O’Reilly. Hij staat bijkans boven de partijen. Omdat Democraten noch Republikeinen volgens Dobbs oog hebben voor de strijd van de middenklasse roept hij sinds een aantal weken zijn kijkers op hun lidmaatschap van de traditionele partijen op te zeggen en zich, net als hij, als onafhankelijk kiezer te laten registreren. Deze nieuwste campagne werd gelanceerd met het boek Independents Day: Awakening the American Spirit, dat leest als een beginselverklaring voor een verkiezingscampagne. Van Clinton, Giuliani, Obama of Romney is geen enkel heil te verwachten, schrijft Dobbs in het boek. Het wachten is op een onafhankelijke presidentskandidaat die Washington uit de partijpolitieke loopgraven trekt en de Amerikaanse middenklasse waarlijk beschermt. Vele duizenden kijkers hebben aan cnn laten weten hun lidmaatschap op te zeggen en zich te zullen laten registreren als independent.

Maar wie moet op 4 november 2008 die gedroomde kandidaat worden? In een column op de cnn-website schrijft Dobbs te verwachten dat op korte termijn een onafhankelijke kandidaat de verkiezingsstrijd verder op scherp zal zetten: ‘Ik ben ervan overtuigd dat de persoon die over een jaar tot president is verkozen een onafhankelijke populist zal zijn, een man of vrouw die begrijpt dat de aard van dit land besloten ligt in de hearts and minds van de inwoners en niet in de voorrechten en macht van zijn elite.’

Maandenlang ontkende Dobbs zelf ook maar de minste belangstelling te hebben, maar sinds een paar dagen voert hij de spanning op. Steeds weer worden in zijn show beelden getoond van de New Yorkse burgemeester Michael Bloomberg, een andere independent en mogelijke kandidaat, die met een glimlach zegt Dobbs’ kandidatuur te ondersteunen. Volgens The Wall Street Journal overweegt Dobbs zich daadwerkelijk op te werpen voor het presidentschap. Dat zou voor zowel Rudy Giuliani als Hillary Clinton grote problemen opleveren. Voor Giuliani omdat die zwaar steunt op onafhankelijke kiezers en voor Clinton omdat Dobbs als geen ander ageert tegen politieke dynastieën en kongsies in Washington.

Afgelopen maandag werd Lou Dobbs Tonight gepresenteerd door een invaller. Zij vertelde dat uit opinieonderzoek blijkt dat 31 procent van de Amerikanen verwacht dat Dobbs zich kandideert. En 56 procent beweert dan op de Amerikaanse Pim Fortuyn te zullen stemmen.

PETER VERMAAS

GEEN GENADE VOOR GENERATIE ’68

De hoofdredacteur van Bild schreef een boek over slecht geklede hippies met twijfelachtige normen en waarden. Duitse media openen de jacht op de generatie ’68.

BERLIJN – Kai Diekmann is een machtig man. De eigengereide hoofdredacteur van Bild Zeitung kan mensen maken of kraken. Dat bewijst hij dagelijks bij Europa’s grootste krant, die de onderbuikgevoelens van onze oosterburen bedient. Seks, dieren en geweld, dat is wat telt. Gerhard Schröder vreesde de wispelturigheid van de Duitse boulevardpers en volgde het motto: ‘If you can’t beat them, join them’. De oud-kanselier trouwde met Bild-journaliste Doris Kopf en in 1998 werd zijn woordvoerder Bela Anda redacteur bij het blad uit Hamburg.

Ziehier de pr-campagne waarmee spd-leider Schröder ‘Medienkanzler’ wilde worden. Maar zo simpel werkt dat niet. De Duitse ‘Quatschpresse’ volgt namelijk de belangen van het volk en de conservatieve partijen. Diekmann was de persoonlijke biograaf van ‘Einheitskanzler’ Helmut Kohl. Schröder had beter moeten weten. Toen Schröder medio 2005 op vervroegde verkiezingen gokte, werd Der Gerd slachtoffer van zijn eigen mediavrienden. Sommigen vermoedden zelfs een samenzwering, zoals rtl-correspondent Gerhard Hofmann in Die Verschwörung der Journaille zu Berlin schreef. Warempel, Bild schreef Schröder opeens de grond in. Merkel won met de hakken over de sloot.

Sindsdien rukt Duitsland naar rechts. Het conservatieve klimaat heeft ook de belangrijke media in zijn greep. Hoofdvijand: de generatie ’68. Die zou de topposities in de Duitse maatschappij in handen houden, aldus Kai Diekmann. Diekmann, zijn zwarte haren altijd strak naar achteren gekamd, is een typisch voorbeeld van de neoconservatieve nouveau riche uit de jaren tachtig. Zijn lijfblad heeft de jacht geopend op ‘die Alt-68-er’. Die worden niet met maatschappelijke en emancipatorische vernieuwing in verband gebracht, maar met raf-terreur en verruwing.

De bemoeienis van Bild met de protestcultuur kwam Diekmann duur te staan. Tijdens zijn campagne tegen mogelijke relschoppers bij de G8-top werd zijn auto in brand gestoken, pal voor zijn huis in de Hamburgse villawijk Blankenese. De daders waren waarschijnlijk afkomstig van de Militante Gruppe, de laatste linkse terreurgroep op Duitse bodem. Diekmann neemt nu wraak op de generatie ’68: ‘Politiek totaal mislukt, zie hun meest extremistische verschijning raf. Esthetisch een catastrofe: het huiselijke zelfbeeld was een combinatie van vlooienmarkt en isoleercel. Geen andere generatie was in haar demonstratieve minachting van conventies en kleding zo op oppervlakkigheid gefixeerd als diegene die ontbrekende hygiëne een uitdrukking van eigenwaarde vond’, schrijft Diekmann in Der große Selbstbetrug.

Ook de Duitse hoofdredacteur van Vanity Fair, Ulf Poschardt, hakt in op de generatie ’68: ‘Politieke waanzin, voorliefde voor communistische dictaturen, de glorificatie van seks en drugs.’ Anno 2007 eist Bild Zeitung gevoel voor esthetiek, en Vanity Fair heeft weinig op met lichamelijke geneugten en stimulerende middelen. Zelfs Der Spiegel vraagt zich af: ‘Kindertekort, familiecrisis, waardenverval, allemaal gevolgen van ’68?’ Het rijtje gaat nog even door met ‘porno, talkshows en educatieve noodtoestand’. De babyboomers worden zelfs verantwoordelijk gehouden voor ‘haat tegen het vaderland, bijstandsfraude, middelmatigheid en luiheid’. De afrekening is begonnen.

ROB SAVELBERG

POLITICI IN UNIFORM

De Londense politiedienst wordt steeds bedrevener in het spinnen van zijn eigen werk. Is het een erfenis van Tony Blair?

LONDEN – Vanuit de burelen van de Londense politie lekte onlangs goed nieuws. Dankzij geavanceerde forensische technieken zou er eindelijk hard bewijs zijn dat de zwarte tiener Stephen Lawrence is vermoord door de vijf racisten uit Zuidoost-Londen die al veertien jaar bekendstaan als de daders, maar tot nu toe wisten te ontsnappen aan een veroordeling. De doorbraak ging echter gepaard met een kritische kanttekening van Michael Mansfield. Deze topadvocaat beweerde dat de politie het nieuws liet ‘lekken’ om de aandacht af te leiden van het catastrofale rapport over de handelwijze van de politie bij de schietpartij op metrostation Stockwell. Op 22 juli 2005 werd de Braziliaanse elektricien Jean Charles de Menezes daar ten onrechte aangezien voor terrorist, waarna zijn hoofd werd doorzeefd met dumdumkogels.

Mansfields suggestie dat de politie welbewust heeft geprobeerd slecht nieuws te ‘begraven’, is zo gek nog niet, daar de Metropolitan Police zich onder het bewind van Sir Ian Blair heeft ontwikkeld tot de politieke arm van Tony Blairs New Labour. De nadruk is verschoven van het vangen van boeven naar hoe de politie, via de media, bij haar ‘consumenten’ – in een grijs verleden ‘burgers’ geheten – overkomt. Marketing was alles. Ian Blair is zo vaak op de televisie te zien dat hij spottend een televisiecommissaris wordt genoemd, maar dan zonder de kwaliteiten van inspector Morse, Schimanski of Andy Dalziel. Blair staat bekend als een intellectuele netwerker die echter geen idee heeft hoe hij handboeien moet omdoen.

Een andere uit de politiek overgenomen tactiek is het besmeuren van individuen die een bedreiging vormen voor het imago. Een paar weken geleden verklaarde een jurist binnen de politie, Ronald Thwaites, dat er in de urine van De Menezes cocaïnesporen waren gevonden. Hij zou, zo speculeerde Thwaites, geen gehoor hebben gegeven aan de bevelen van de politie omdat hij cocaïne bij zich had. Voor al deze beweringen bleek geen bewijs aanwezig te zijn. Het deed denken aan een soortgelijke, dodelijke blunder, acht jaar geleden, toen Harry Stanley door de politie ten onrechte werd aangezien voor een Ierse terrorist. In de jaren daarna heeft de politie het slachtoffer geportretteerd als een dronkaard. Sterker, men kwam met de bizarre theorie dat Stanley dood wilde en de politie daarom had geprovoceerd.

Het voorval op de 22ste juli toonde tevens aan dat politieagenten bureaucraten zijn geworden voor wie het veldwerk een hinderlijke werkonderbreking is en bovendien te gevaarlijk naar het idee van de arbeidsinspectie. Normaal gesproken had het surveillanceteam De Menezes bij het verlaten van diens huis aangehouden. Tijdens de rechtszaak tegen de politie bleek dat teamleider ‘Ivor’ zulks graag had willen doen, ware het niet dat hij van hogerhand de opdracht had gekregen De Menezes te volgen en te wachten op het vuurpeloton van SO19. In The Daily Telegraph beweerde de Conservatieve burgemeesterkandidaat Boris Johnson dat De Menezes ironisch genoeg het leven heeft gelaten door het naleven van health-and-safety-voorschriften, terwijl de hoofdcommissaris van West-Yorkshire sprak over de health-and-safety-Taliban die gezond verstand in de weg staat.

Zelfs in zijn hardnekkige weigering om te vertrekken blijkt de hoofdcommissaris een doorgewinterde blairist te zijn. Zo stelde Blair, ooit afgestudeerd in de Engelse taal, zich op het semantische standpunt dat er slechts sprake was van een ‘systeemfout’ en niet van ‘systematische fouten’. Ondanks zijn belofte om af te rekenen met blairistische politiek steunt Gordon Brown hem. Edoch, hoe lang kan de premier de krantenkop ‘Brown sacks Blair’ nog weerstaan?

PATRICK VAN IJZENDOORN

Pé Hawinkelsprijs

voor Rob van Erkelens

Aan de eindredacteur en sportcolumnist van De Groene Amsterdammer, Rob van Erkelens, wordt op 1 december door het Literair Productiehuis de Wintertuin de 1e Pé Hawinkels Pioniersprijs uitgereikt.

Van Erkelens beweegt zich, zo schrijft de jury, op verschillende vlakken binnen de letteren. Als vertaler deed hij onder meer van zich spreken met vertalingen van het werk van Georg Trakl en Nick Cave, als publicist introduceerde hij de term Generatie Nix. Zijn artikelen, de periodieken Tristan en Zoetermeer en zijn roman Het uur van lood zijn van blijvende invloed gebleken op een generatie schrijvers en lezers. In zijn veelzijdigheid, zijn uitgesprokenheid en ‘het vertegenwoordigen van een stem van een generatie’ is Rob van Erkelens een ware pionier in de geest van Pé Hawinkels.

De redactie en medewerkers van De Groene Amsterdammer feliciteren Rob van Erkelens van harte met deze bijzondere onderscheiding.

Redactie