Het theater is de plek waar het schemergebied tussen leven en dood het mooist wordt bespeeld. Choreografe Nicole Beutler gaat dat komend seizoen doen in de voorstelling Dido Dido. Startpunt is Henry Purcells barokopera Dido en Aeneas, maar de term ‘bewerking’ schiet te kort als Beutler zich buigt over een klassieker. Haar blik is een soort laser: ze kan een meesterwerk doorsnijden en er een kaalgeslagen kern van overhouden die de ziel van het origineel blootlegt. Hier is dat de greatest hit uit Purcells opera: Dido’s klaagzang ‘When I am Laid’ (Remember me, but forget my fate). Dido, de koningin en stichtster van Carthago uit de Griekse mythologie, zingt dit lied vlak voordat ze sterft van verdriet omdat haar geliefde, de Trojaanse held Aeneas, haar verraden heeft. In die laatste woorden en dat moment voor het sterven gaan de makers van de voorstelling Dido Dido zich vastbijten. Met dans (er zit trouwens ook een dansstuk in Purcells zeventiende-eeuwse opera) maar ook met zang want er doen vier zangers mee. En met een pop die, geïnspireerd op het Japanse bunraku-theater, door meerdere mensen tegelijk wordt bespeeld.
Beutlers kracht als choreografe is de helderheid waarmee ze ordent. Hoe ze alle theatrale elementen waar ze mee werkt – dans, tekst, muziek, licht, soms video – waarde en betekenis geeft in de zorgvuldigheid waarmee ze in een open ruimte tegenover elkaar zijn geplaatst. Voor elke voorstelling zoekt ze nieuwe partners om mee samen te werken. Deze keer is dat Ulrike Quade, die gespecialiseerd is in dansstukken met poppen. En Silbersee, het gezelschap voor ‘onorthodox muziektheater en experimentele opera’ van artistiek leider Romain Bischoff, die bij Dido Dido de muzikale leiding heeft. Purcells barokklanken worden onder handen genomen door elektronisch componist Wouter Snoei. Onder het motto ‘Dido mag niet sterven’ gaat Purcells greatest hit in de remix.
Dido Dido, première op 7 november in Frascati, Amsterdam. Tournee tot in februari; nbprojects.nl