Er was eens, vrij kort geleden nog, een countryzanger genaamd Joe Exotic die zichzelf graag met zijn geweren liet filmen en in de staat Oklahoma een park voor katachtigen opende: leeuwen, hyena’s, tijgers natuurlijk, er liepen ook aapjes en krokodillen rond. En er was een vrouw genaamd Carole Baskin, een dierenactiviste die paradoxaal genoeg zelf ook een dierenpark runde, zij klaagde Joe Exotic aan omdat zijn praktijken volgens haar verboden moesten worden. Vervolgens bedreigde hij haar op zijn amateuristische YouTube-kanaal wekelijks met de dood, hij schoot poppen overhoop die Baskin moesten voorstellen. En er was iets vreemds aan de hand met Baskin, benadrukte hij steeds, en vooral met haar voormalig echtgenoot – een steenrijke man die Baskin naar verluidt jaren geleden wilde verlaten, en toen plots verdween. Voorgoed. Volgens sommigen had Baskin hem aan haar tijgers gevoerd. Overigens trouwde Exotic terwijl hij dit alles wekelijks herhaalde met twee mannen tegelijk, jonge gasten die structureel gedrogeerd leken en een van hen schoot zichzelf overhoop, midden in de souvenirshop van Joe Exotics dierenpark – en dan hebben we het nog niet eens gehad over Exotics gefnuikte presidentsambities anno 2016, of over de dag waarop Exotic alle rechten over zijn eigen dierenpark verloor omdat er nog veel meer schimmige types op het toneel verschenen.
Tiger King is deze weken een grote Netflix-hit en het valt goed te begrijpen waarom. De zevendelige documentaireserie is een bizarre opeenvolging van zonderlinge, zeg gerust krankzinnige types, wereldvreemde oneliners en bizarre wendingen. Tussen alle betrokkenen die worden geïnterviewd of van wie archiefbeelden in de docu zijn verwerkt, valt amper een normaal mens te ontdekken: iedereen blijkt warriger, onberekenbaarder of gevaarlijker dan aanvankelijk lijkt. Als fictief verhaal zou Tiger King in elk opzicht ongeloofwaardig zijn, te raar en te karikaturaal, welbeschouwd mist het ook als documentaire de nodige focus en zeker tegen het einde schiet het verhaal wel erg van hot naar her. Maar die chaos past wel heel goed bij de gruwelijke warboel waarin deze wereldvreemde ego’s verzeild raken.
Tiger King is heel veel tegelijk: een verslag van een doodenge dierenactiviste die in een juridisch gevecht belandt met een stuiterende alfaman, een inzage in een onvervalst white trash-milieu waarin iedereen elkaar dwarsboomt, een reconstructie van enkele onopgeloste (moord)zaken. Soms lijkt dit ook een mockumentary; zeker de videoclips van Joe Exotic, die als een van de betere Ricky Gervais-typetjes, voluit zingend en omgeven door zijn tijgers, zijn ego nog wat verder oppoetst.
Maar uiteindelijk is dit evenzeer, misschien wel vooral, een tragedie. Waarin Joe Exotic als markante blikvanger duidelijk verliest: hij is niet per se de engste van het stel, maar wel de minst sluwe. En hij zit nu in de gevangenis terwijl de andere figuren uit Tiger King grotendeels nog steeds hetzelfde doen als tien jaar geleden. En misschien kleeft er ook nog wel iets tragisch aan het feit dat deze serie juist in deze periode, nu zo veel zekerheden weggevallen zijn en aan iedereens wereldbeeld wordt gerammeld, zo razendpopulair is: veel mensen verlangen naar hoop, en vervolgens kijken ze massaal naar deze verzameling moreel failliete gekkies.
Nu te zien op Netflix