Massa en macht: Elias Canneti

Massa en macht, het ongrijpbare meesterwerk van Elias Canetti, biedt houvast nu het groepsdenken weer terug is in de politiek, schrijft Casper Thomas in zijn bespreking van het ‘mysterieuze werk’. ‘De massa dringt zich nog altijd aan ons op. Mark Rutte die naar het voetbalstadion gaat wanneer De Toppers optreden, of Turkse Nederlanders die in Rotterdam met Turkse vlaggen zwaaien in naam van Erdogan. Wie Canetti leest, leert dit soort massabijeenkomsten te zien als een instrument waarmee een leider via het collectief zijn autoriteit uitoefent.’ Lees hier de recensie

De laatste deur: Jeroen Brouwers

In De laatste deur verdiept Jeroen Brouwers zich uitvoerig in de nagelaten oeuvres van schrijver-zelfmoordenaars en schetst hun tragische leven. Autopsies op de zelfmoordenaarsgeest, zo zou je deze tragische biografieën volgens Christiaan Weijts kunnen noemen, waarbij de compassie verhindert dat het één groot gruwelkabinet wordt. De toon van Brouwers is er altijd een van compassie, ja, deernis. Lees hier de recensie

Fuzzie: Hanna Bervoets

‘Vederlicht, soms tot vervelens toe, rijgen de anekdotes en vraagstukken zich aaneen.’ Hanna Bervoets’ roman Fuzzie is een parabel, of een sprookje. In ieder geval een verhaal met een begin en een einde, ten dienste van een moraal. Met een pluizig bolletje rekt Bervoets wederom de grenzen van de literatuur op. Uiteindelijk weet ze te ontroeren, schrijft Marja Pruis. Lees hier de recensie

Een onberispelijke man: Jane Gardam

Een onberispelijke man is volgens Joost de Vries een moeiteloos speelse roman waarin de schrijfster haar lezer in razend tempo meeneemt door de hele vorige eeuw, achteloos heen en weer springt van Londen naar Borneo, van Wales naar Ceylon. Het is een redelijk meesterlijk, soeverein boek. Vlugge perspectiefwisselingen laten personages vanuit meerdere oogpunten zien, tonen hoe een enkele uitspraak of klein gebaar op meerdere manieren is uit te leggen. Lees hier de recensie

De vorm van ruïnes: Juan Gabriel Vasquez

De Colombiaanse schrijver Juan Gabriel Vasquez onderkent in zijn roman De vorm van ruïnes de verleiding van het complotdenken. Maar zwicht er niet voor, schrijft Cyrille Offermans. Dat resulteert in een indrukwekkende proeve van zowel inlevend humane als ontnuchterende, antipopulistische geschiedschrijving, die ook voor de huidige Europese lezer belangrijke lessen bevat. Lees hier de recensie