Ingetogen en zonder pathos vertelt Chris De Stoop het verhaal van een sterk gewortelde bejaarde boer, zijn oom, versus de ontwortelde jongeren. Twee vormen van outcasts die elkaar fataal raken.

Het komt voor Vivian Gornick altijd aan op zelfkennis en de mate waarin die bereikt of geblokkeerd wordt. Ook in Het einde van de liefdesroman, na 23 jaar vertaald, is het ongeleefde leven haar onderwerp.

De verteller reist per auto door Colorado, New Mexico en Utah, hij wil het graf bezoeken van zijn allang overleden vader en van zijn zwager. Langs oeverloze wegen met treurige motels, drank, verveling en in opperste melancholie.

Ondanks de fijne zwarte humor zwakt Vegter de tragiek niet af – integendeel, de ironie versterkt de pijn. En de woede. Want die is toch wel de grote motor achter de bundel Big data.

De personages in De saamhorigheidsgroep krijgen een bevreemdend, mild-komisch straallichtje op zich gericht, maar niemand wordt écht belachelijk gemaakt. Sterker nog, hun humoristische dimensie maakt ze alleen maar menselijker, tragischer.