Eigenlijk moeten we er niet zo veel van hebben, lijstjes met meest gelezen stukken op groene.nl. Met ‘clickbait’ hebben wij niet veel op. Hier op de redactie hangen ook geen elektronische borden met hoeveel kliks welk artikel heeft opgeleverd en ik stuur ook geen wekelijkse lijstjes naar de redactie met welk stuk wat heeft opgeleverd. Sterker nog: wij denken dat zo’n bord of wekelijkse e-mail schadelijk zouden zijn, want al zeg je dat het niet de bedoeling is, onbewust is zo’n hitlijst natuurlijk wel sturend. En er zijn zoveel belangwekkende thema’s die niet direct komen bovendrijven als je vooral naar populariteit kijkt.
Maar dit jaar introduceerden wij een nieuwe website met een slimme betaalmuur. Iedereen kan alles gratis lezen, totdat de betaalmuur na een aantal stukken op popt en er het vriendelijke verzoek volgt een proefabonnement te nemen – kwaliteitsjournalistiek kost per slot van rekening geld, et cetera. Door dat nieuwe systeem - eerst hadden we een ‘harde’ betaalmuur waar veel onverbiddelijk achter verborgen was – kunnen we voor het eerst echt zien wat het meest gelezen is, en dat is toch ook wel interessant. Uit deze lijst van 31 zijn oudere stukken die een nieuw leven kregen niet opgenomen, en ook een aantal columns zijn geschrapt, vanwege hun tijdgebondenheid.
De lijst van 31 vind ik al met al verrassend, en ook bemoedigend. Soms kun je niet anders dan vermoeden dat de titel een grote rol heeft gespeeld bij het veelvuldig aanklikken. Zoals in het geval van ‘De seksuele heilstaat’ (no.3) , een overigens heel instructief stuk over de Körperkultur in de DDR. Maar voor het overgrote deel zijn het onze grote onderzoeksverhalen en essays die zo goed gelezen zijn. Zeker de onderzoeksverhalen zijn met regelmaat door andere media opgepikt – bijvoorbeeld de stukken over pretpark Amsterdam (no. 4), het verhaal over hoe incassobedrijven afgeschreven schulden alsnog te gelde proberen te maken (no. 22) en dat over de verharding van ons strafrecht (no. 27), waarin Fred Teeven een controversiële uitspraak deed - waardoor lezers van alle kanten er naartoe werden geleid.
Maar ook stevige stukken over de verkapte coup die de EU in Griekenland pleegde (no. 29) en over de AfD in Duitsland (no. 23), de aanklacht van Naomi Klein tegen de oliegarchen die nu de VS regeren (no. 1) en het pleidooi van Kate Raworth voor de donut-economie (no. 24) wisten veel lezers te vinden.
Opvallend is hoeveel terreinen de meest gelezen stukken bestrijken: van literatuur (de ‘ontmaskering’ van Elena Ferrante als man, no. 17) tot binnenlandse politiek (de genadeloze bespiegeling van Ewald Engelen na de verkiezingen, no. 7), van technologie (de longlongread van John Lanchester over waarom we eigenlijk met Facebook moeten stoppen, no. 10) tot sociale thema’s als de precaire middenklasse (no. 16), het neoliberale juk waaronder millennials gebukt gaan (no. 8) en het voltooid leven-debat (no. 25). De Groene Amsterdammer wist dit jaar meer lezers te bereiken dan ooit. Dat het ook juist met deze stukken gebeurde, vind ik prachtig.
Xandra Schutte
