In zijn dagboeken formuleerde de Zwitserse schrijver en toneelmaker Max Frisch ooit een serie morele vragen die later onder de noemer ‘lastige vragen’ werden gebundeld. Morele dilemma’s en overwegingen die je persoonlijke ethiek in kaart moesten brengen. Een van die vragen was, vrij vertaald: als u zelf geen kinderen hebt, maakt u zich dan zorgen over het voortbestaan van de mensheid?
In de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van Game of Thrones stelt Jaime Lannister zo’n lastige vraag aan zijn zus/minnares Cersei. In de laatste aflevering van het vorige seizoen heeft Cersei de halve hoofdstad opgeblazen om in één keer van al haar vijanden af te zijn, haar zoon pleegde als gevolg zelfmoord, waarop ze zichzelf kroonde tot Queen Cersei, first of her name. Tegen Jaime zegt ze dat ze aan het begin staan van een duizendjarige dynastie – maar wie vormen die dynastie, vraagt Jaime? Onze familie is dood, onze kinderen zijn dood, ons broertje is overgelopen naar de vijand, de enigen die nog over zijn, zijn jij en ik?
‘Dan wordt het een dynastie van ons’, zegt Cersei.
Misschien had ik dat veel eerder moeten zien aankomen, maar nu pas werd het me duidelijk dat King’s Landing de Führerbunker is. Cersei denkt niet aan de toekomst omdat ze die in feite niet heeft; ze heeft alleen haar haat, haar lust naar wraak, haar wil om te domineren, en aangezien de Lannisters zoals Jaime – heel fijn voor de kijker – recapituleert, heeft hun familie geen bondgenoten meer, alleen nog vijanden. Ze staan er hopeloos voor. En dat werpt een glimp op de toekomst; Cersei zal iedereen met haar mee het graf in trekken, haar legers, haar stad, haar familie. Iedereen gaat eraan, ze heeft niemand meer om voor te leven.
Wanneer Euron de piraat (hij heeft zich niet ingehouden met de eyeliner) om haar hand komt vragen, voelt het bijna anachronistisch aan. Cersei en huwelijken, dat is klaar, dat is achter de rug, dat stadium zijn we al lang voorbij. Cersei is op weg naar het eindspel.
Die scène tussen Cersei en Jaime speelt zich af op een hofje in het koninklijk paleis. Op de grond schildert iemand een enorme landkaart van Westeros, zodat Cersei strategisch goed overzicht heeft. Aan het einde van de aflevering komt khaleesi Daenerys aan land bij slot Dragonstone, waar vandaan ze haar verovering van Westeros wil inzetten. Ze loopt naar de troonkamer waar een enorme tafel in de vorm van Westeros staat. Les van de dag: vertrouw geen mensen met enorme landkaarten, ze hebben geen neutrale bedoelingen.
Het nieuwe seizoen is weer begonnen, heerlijk in de zomer. ‘When you play the game of thrones you win or you die’, zei Cersei ooit in het eerste seizoen, toen we allemaal nog keurige, naïeve jonge maagdelijke mensen waren en niets van de wereld wisten, maar inmiddels weten we dat het spel der tronen vooral een waiting game is. Alle personages zitten weer mijlenver uit elkaar, en zullen langzaam naar elkaar toe gemanoeuvreerd worden. The Hound richting The Wall, Arya richting Cersei, Samwell richting Jon Snow, Jon Snow richting de White Walkers. Hebt geduld. De ontlading komt vanzelf.
Verder zit er in de aflevering een gruwelijk moment, een volkomen goor, horrorachtig overbodig moment, dat nu eens niet uit een moordpartij voortkomt, maar simpelweg uit het gekrakeel van Ed Sheeran. Na de famile Frey vermoord te hebben, rijdt Arya Stark richting King’s Landing wanneer ze gezang hoort. En wat voor gezang: dat irritante getrapte up-tempo singer-songwriter-gedoe waarmee die ginger van een Ed Sheeran zoveel hits scoort. En inderdaad, daar zit hij, in een Lannister-harnas, naast het kampvuur. Ik ken dat liedje niet, zegt Arya. Het is nieuw, zegt Sheeran. En het slaat nergens op: Game of Thrones is een volkomen op zichzelf staande wereld, er zit geen metaniveau in, het is niet ironisch, dat maakt de serie zo meeslepend, daarom ga je er helemaal in op – en opeens moeten de makers van de serie je Ed Sheeran in je gezicht wrijven. ‘Kijk eens kijker, we hebben Ed Sheeran! Die van Shape of You!’ Zelden detoneerde een cameo zo hard met de rest van het verhaal. Zonde.
De scène waar hij in zit is verrassend lief. Arya sluit aan bij de Lannister-soldaten die wijn hebben en een konijn roosteren. Meestal als Lannister-soldaten in beeld komen, staat dat garant voor gratuit geweld, maar deze hebben wijn en een geroosterd konijn. Ze vertellen Arya hoe ze hun familie missen, en blij zijn dat ze een dochter krijgen want ‘die zorgen voor hun pappa’s. Jongens moeten alleen maar vechten in andermans oorlogen.’ Arya lijkt zowaar iets van vertedering in haar gezicht te tonen; na jaren van dood op bestelling ziet ze ineens dat de Lannisters ook maar mensen zijn. Maar goed, ze zullen er dus allemaal aan gaan.