Van alle bands die succes hebben in een bezetting van twee leden, en dat zijn er op dit moment nogal wat, is The Black Keys wel een van de meest bijzondere. Jarenlang waren ze gespecialiseerd in het geluid van blues die stonk naar moeras en rock-’n-roll waar bij blazen de haarballen vanaf vlogen. The Black Keys klonken naar een schuur, niet naar een studio. Verrassend genoeg gingen ze onlangs in zee met Danger Mouse, een producer met een hoofdletter. Zonder veel af te doen aan hun rauwheid voegde hij instrumenten en finesse toe aan hun geluid. De volgende verrassing was de uitstekende soloplaat van voorman Dan Auerbach, en nu is er alweer een nieuw project: Blakroc. Kort gezegd: The Black Keys samen met elke relevante hiphopper die afgelopen zomer even tijd had om langs te komen in Brooklyn. Dat bleken er nogal wat, van RZA tot Ol’ Dirty Bastard en van Mos Def tot Ludacris.
Het resultaat is een album waarvan veel kan worden gezegd dat ook opgaat voor meer van dergelijke kom-langs-en-doe-mee-platen uit het verleden, van Bran Van 3000 tot de projecten van Guru: alleen maar goede nummers levert het niet op, maar de hoorbare geestdrift maakt dat meer dan goed. Het zijn van die aanstekelijke albums, ook dit van Blakroc, die duidelijk maken dat een kamer vol talent ook zonder duidelijk plan heel ver komt in een beperkte periode.
Een album dat er in geestdrift aan doet denken, maar nog opwindender klinkt, is dat van The Slew. Hier geen gitarist en hiphoppers samen in een kamer, hier gitaren door de mangel van een dj gehaald. The Slew is een samenwerking tussen twee dj’s, de Canadees Eric San (alias Kid Koala) en de Amerikaan Dylan J. Frombach (alias Dynomite D). Ze toerden ruim tien jaar geleden met de Beastie Boys en spraken toen af om ooit een rockplaat te maken. Eenmaal begonnen duurde het nog een paar jaar voor ze hem af hadden en die jaren waren ze vooral bezig met het analyseren van de productie van oude rockplaten. Hoe klonken die zo vuig als ze deden, en hoe zou je dat zoveel jaren later opnieuw voor elkaar krijgen wanneer je dat geluid uit een draaitafel kreeg?
Live valt Kid Koala terug op twee ex-leden van Wolfmother, een band die indruk maakte met een album en optredens en die ongegeneerd niets wenste toe te voegen aan het gitaarrockgeluid van de jaren zeventig, vervolgens onderling slaande ruzie kreeg en uiteenviel. De voorman van de band is onder de bandnaam doorgegaan, maar de ritmesectie maakt nu deel uit van de live versie van The Slew. Live filmpjes die op YouTube opduiken zijn vermakelijk, maar kunnen niet in de schaduw staan van de kracht van het album, dat herinneringen oproept aan de verse sensatie die de samenwerking tussen rock en hiphop in de jaren tachtig teweegbracht.
In een interview met Wired.com zegt Kid Koala dat hij hoopt dat rockliefhebbers met een afkeer van draaitafels daarvan genezen wanneer ze naar The Slew luisteren. Het resultaat is vuig in het kwadraat: een doldrieste ode aan de riff, gespeeld door de draaitafel. Het klinkt donker en gevaarlijk, zoals rock bedoeld is, en dan ironisch genoeg gebracht door een dj.

Blakroc, Clean (label V2); The Slew, 100 % (label Pias)