Rome – De afgelopen week ging het in Italië nog steeds over de openbare aanbesteding van de strandtenten. Premier Draghi had bijna alle sabotagepogingen van deze eis van de Europese Unie voor de 191,5 miljard die Italië krijgt uit het Herstelfonds weten te neutraliseren, maar dan is er altijd nóg een dingetje. Het wetsontwerp bleef de afgelopen week in het parlement opnieuw steken op het hoofdstuk ‘schadevergoedingen’. Het was niet meer dan redelijk dat alle Italiaanse strandtentuitbaters die decennialang niet of nauwelijks belasting hebben betaald zelf hun schade mochten bepalen voor het verlies van hun privilege, vonden de rechtse status-quopartijen. En het ging om miljoenen, want reken maar eens uit: het neerzetten van een restaurant, de kleedhokjes, de douches, de toiletten, de parkeerplaatsen, de ligbedjes, de schitterende beplanting…

Nee, zei Draghi, en met hem het gezondere deel van de regering dat inziet dat de strandtenten een farce beginnen te worden in Europa. Er zal een algemene schadevergoeding per vierkante meter worden berekend die voor iedereen geldt, en daarmee uit. Belangrijk is dat de ‘Bolkesteinnorm’ voor de strandtenten er nu echt vóór 30 juni door is, anders komt de tweede tranche van het Herstelfonds – 24 miljard in juli – in gevaar. Maar o jee: op 12 en 26 juni bleken de burgemeestersverkiezingen te zijn, óók in een aantal strandplaatsen, zoals Riccione met zijn massastrand, of Forte dei Marmi met zijn miljonairsstrand. En dus moet de Bolkesteinnorm wachten tot de verkiezingen.

Maar Mario Draghi blijft opgewekt. ‘We zijn eruit!’ zei hij vorige week. Dan resten nog slechts zo’n honderd andere door Europa vereiste wetswijzigingen op het gebied van eerlijke concurrentie, hervorming van het fiscus- en pensioenstelsel, de herberekening van de kadasterwaardes, die allemaal vóór eind 2022 moeten zijn ingevoerd.

‘Italië drijft op de gedachtenkurk dat er een grote som geld aankomt waar we recht op hebben en waar we niets voor hoeven te doen’, schrijft voormalig hoofdredacteur Ferruccio de Bortoli in de Corriere della Sera. ‘Een groot deel van de Italianen kan het blijkbaar niets schelen dat een goed dat van ons allen is, onze duizenden kilometers aaa-kust waar de hele wereld op af komt, ver buiten het zicht van de staat wordt uitgebaat. Dat is hoe het altijd was en dat is hoe wij het graag hebben.’