Aan het begin van ieder nieuw bedrijf klinken de teksten uit Anton Tsjechovs Drie zusters, gelezen door kinderen. De nep-berkenbomen van decorontwerper Rieks Swarte bewegen dan zachtjes. Het meubilair op de speelvloer is aanvankelijk bedekt met witte lakens, echo uit een ander Tsjechov-stuk, De kersentuin. De personages in zijn stukken kunnen ge weldig ouwehoeren over het vergaan van de tijd. Over driehonderd jaar zal alles anders zijn en dan zijn wij vergeten – dat soort rampzalige teksten. Naar Moskou, Moskou opent met een andere rekensom. Lucy: «Onze sekse wordt tachtig. Vier etentjes per jaar. Drie op den duur. Twee misschien, reken maar uit.» Inez: «Doe niet zo macaber.» Lucy: «Vijfenzeventig pond vlees.» Pien: «Dat is nog niet eens een halve koe.» Lucy: «Waarom eten we het niet achter mekaar op?» Inez: «Weet jij dan wat een koe weegt?» Lucy: «Dan hebben we het gehad.» Inez: «Dus over minder dan een halve koe zijn we er geweest.» We zijn nog geen paar minuten onderweg. Tsjechoviaanse rekensommen wor den genadeloos op de hak genomen. En verworden tot verkruimelde en vertrappelde nostalgie.

Pien (het jongste zusje Irina in Drie zusters), Lucy (toen Masja) en Inez (ooit de oudste zus Olga) speelden dertig jaar geleden de beroemde zusjes die naar Moskou verlangden en die er nooit zouden terugkeren. Trudy de Jong, Els Ingeborg Smits en Elsje de Wijn, die in hun loopbaan nooit de drie zussen speelden, kijken via Tsjechov terug in de tijd. Een aantal keren per jaar hebben de meiden (bijna zestig nu) een etentje. Je kunt ze midden in de nacht wakker maken en «derde bedrijf, laatste scène» commanderen: ze lepelen moeiteloos de be roemde teksten op. Pien is ondertussen een werkloze gokverslaafde kleptomane geworden, Lucy ac teert nog – maar zonder veel speelplezier, Inez is directeur van een to neel school. Hun vriendschap zijn die etentjes. En er zit van meet af aan de klad in. Meteen tijdens de eerste maaltijd vernemen we dat Lucy al dertig jaar een sleets overspel speelt met de acteur die in der tijd de minnaar van haar rol was, de acteur die Versjinin speelde. Ze wil van hem af. Hij niet van haar. De onthulling werkt als een tijdbom onder de «gezellige» ontmoetingen.

Elmer Schönberger heeft een mooie anti-Tsjechov geschreven. Waar Anton Pavlovitsj zweert bij de ruis tussen de tekstregels (wat wordt er niet gezegd, wél gedacht en heftig verzwegen?), grossiert Schönberger in over elkaar heen buitelende oneliners, grappen, ver halen, vernuftig bij elkaar ge houden door de tragiek in de levens van deze drie rascomédiennes. Het trio mooi oud ge worden meiden krijgt van de auteur alle ruimte om uit te pakken. Als Inez een treurig verhaal heeft verteld over een versie van Drie zusters op haar toneelschool (decor met zicht op een blinde muur, van Moskou hebben ze Utrecht ge maakt), schuift Pien haar favoriete cd naar binnen, surft naar het gewenste fragment uit een song van Meat loaf en doet een dans die iets te heftig is voor haar leeftijd.

Treuriger kan niet? Aan het eind van Naar Moskou, Moskou wordt overtuigend aangetoond dat het wel degelijk treuriger kan. De zusjes pellen zich bloot tot er niks meer bloot te leggen is. Eén van hen geraakt zelfs in Moskou. Het Kremlin wordt onthuld als huisvlijt. Alle kwebbelende utopisten uit Tsjechovs stukken gaan via de treurige geschiedenis van een Nederlandse stalinist in de gehaktmolen. Wie wil meemaken hoe deze paradoxen in een warmbloedige toneelvertelling bij el kaar komen, kan de voorstelling Naar Moskou, Moskou als een aanrader beschouwen. Zelfs de meest doorgewinterde Tsjechov-lief heb ber zal er geen spijt van krijgen.

Naar Moskou, Moskou (in de regie van Matthijs Rümke) speelt nog tot en met 26 mei door heel Nederland. Inlichtingen: 020-4211221, www.bostheaterprodukties.nl