Het problematische aan een postuum verschenen werk, is dat je, al probeer je het te vermijden, opeens een extra zintuig lijkt te hebben voor verwijzingen naar sterfelijkheid. Dan vallen nummers Guardian Angel en STARING AT THE SKY plotseling extra op. Maar eerlijk is eerlijk: er zat altijd al een, soms macabere, rouwrand aan het werk van XXXTENTACION, schrijver van onder meer Everybody Dies in Their Nightmares.
Het leven van XXXTENTACION (1998-2018), die zijn nummertitels het liefst uitsluitend in kapitalen of juist zónder hoofdletters schrijft, leent zich uitstekend voor zowel mystificatie als een herhaling van het oneindige debat over de verhouding tussen talent en wangedrag, en van beide was na zijn dood dan ook meteen sprake. Een getroebleerde geest, een gewelddadig leven, een donker gevoel voor humor (een EP in 2016: Willy Wonka Was a Child Murderer) en een bijna krankzinnige productiviteit: alleen al in 2017 verschenen vier albums. En vervolgens een hardhandig, gewelddadig einde aan dat alles afgelopen zomer, toen de twintigjarige rapper uit Florida tijdens een overval werd doodgeschoten.
Foto’s van zijn gezicht verschenen bij de korte en langere memorials, en het is een foto waar je naar kunt blíjven kijken: die half blonde, half zwarte dreadlocks boven dat smalle gezicht met enkele opvallende tatoeages rond de ogen, de getatoeëerde olifant op zijn keel (zijn eigen uitleg daarbij in 2015 op Twitter: ‘elephants are strong, very strong, but passive’), de mond altijd strak, nooit een lach, zelfs geen glimlach. Maar je kunt nog zoveel inkt rondom die ogen laten zetten; ze behouden hun droeve blik.
Zijn nieuwe album SKINS (tien nummers in nog geen twintig minuten) begint als Burial: donker en filmisch, al zijn de nummers te kort om in je in die sfeer mee te zuigen. Echt op stoom komt het daarom pas in het derde nummer, Train Food, een hoorspel van een nummer, dat in onheilspellende vertelling aanvankelijk doet denken aan Kendrick Lamars klassieker Swimming Pools (Drank), tot XXXTENTACION uiteindelijk alsnog uithaalt. Dat kan hij zeer overtuigend: hij zou ook de zanger van een emocore-band kunnen zijn, en precies dat even onvoorspelbare als rauwe randje maakt hem spannend. Neem zo’n STARING AT THE SKY, dat dromerig en repetitief begint en zo ook de volle anderhalve minuut lijkt door te gaan, tot XXXTENTACION opeens een keiharde krijs inzet, die rechtstreeks uit de metal afkomstig lijkt.
Het daaropvolgende One Minute, een samenwerking met Kanye West, klinkt naar de jaren negentig, waarin rock en rap elkaar vaker opzochten. Dat begon fantastisch, met de soundtrack van Judgement Night, en eindigde verschrikkelijk, met de band Limp Bizkit. Welnu, XXXTENTACION samen met Kanye West is meer Judgement Night dan Limp Bizkit.
Een nummer later lijkt hij weer in een nachtclub te staan. Ook dit nummer is te kort om die nachtclub werkelijk tot leven te brengen, waarmee dit album vooral een verzameling zeer veelbelovende aanzetten lijkt te blijven. Maar dan blijkt er nog een prachtige akoestische gitaarballad te komen: what are you so afraid of. Opvallend kwetsbaar; een nummer als XXXTENTACION’s oogopslag.