Als er één moment kan worden aangewezen waarop de Nederlandse hiphop veranderde van een gerespecteerd, bescheiden genre in een razend populaire miljoenenindustrie die alle toplijstjes op Spotify en YouTube dicteert, is dat het compilatiealbum New Wave. Deze plaat was het resultaat van een even simpel als doeltreffend plan: platenlabel Top Notch bracht begin 2015 zo’n vijftien jonge, getalenteerde rappers en producers een week samen op Schiermonnikoog en liet ze daar ongehinderd muziek maken. Binnen een paar dagen was megahit Drank en drugs geboren, en bijna elke rapper die zich toen op dat eiland bevond is inmiddels niet meer weg te denken uit de top van de Nederlandse popmuziek.
Wie in die week ook op Schiermonnikoog zat, en meerdere bijdrages leverde aan New Wave, is rapper en producer Ares (1995). Maar zodra het project succesvol werd, zonderde hij zich af: hij deed niet mee aan New Wave-concerten, verliet kort daarop zelfs als enige uit de New Wave-stal platenlabel Top Notch omdat hij zich niet meer thuis voelde in dat alsmaar groeiende bedrijf en in het gelikte geluid van de hedendaagse hiphopscene. Een dappere keuze, die iets onthult over Ares’ werkwijze: waar veel van zijn populaire collega’s zich verliezen in wel erg veel dezelfde soort nummers – vol oppervlakkig materialisme, stuiterende beats en gladde refreintjes – trekt hij al jaren zijn eigen plan. Op zijn korte, boeiende nieuweling Lotus is dat niet anders.
Knap is vooral de combinatie van warme, soms zweverige muzikale begeleiding en associatieve, persoonlijke teksten. Ares zingrapt over zijn aanhoudende zorgen (de plastic soep in de oceaan duikt meerdere keren op), zijn periodes van somberte, zijn zelfverkozen isolement, de medicijnen en andere middelen die hij nodig heeft om zichzelf in het gareel te krijgen (‘meditatie en een dikke hoop stuff/ brengt de rust vaker in mijn hoofd terug’). Een groot taalkunstenaar is hij niet, maar dat probeert hij ook nergens te zijn. En, een zeldzaamheid binnen de hedendaagse hiphop, Ares verzandt nergens in harde uitspraken, gescheld of larmoyante emoties, in cynisme. Nee, zijn nummers kabbelen op een goede manier juist een beetje voort, met zachte synthesizers, ingehouden drums, dromerige fluitjes, doffe bassen. En steeds weer klinkt Ares’ kalme, prettige stem met harde R en zachte G.
Eigenlijk is Lotus een kleine, licht meditatieve trip. De muziek wordt niet onderbroken door gepraat of inleidingen, gastartiesten doen nergens mee – dit is helemaal de wereld van Ares, die soms wat ver doorslaat in zijn gezongen autotune-solo’s maar vooral behendig een eigen, broeierige sfeer neerzet.
Ares zal met Lotus het succes van vroegere New Wave-kompanen als Ronnie Flex en Lil’ Kleine niet eens zijdelings evenaren. Maar tegelijkertijd is het een zeldzame weelde, zo’n artiest die doet waar hij zin in heeft. En dat geldt niet alleen voor zijn raps, maar om alles rond deze release; Ares brengt Lotus namelijk zelfstandig uit en is verantwoordelijk voor alle producties op het album.
Ares – Lotus