Alle wereldsterren die stadions vullen en dit jaar naar Nederland komen, hebben iets met elkaar gemeen: energie. Of het nu Harry Styles is (29 jaar), The Weeknd (33), Beyoncé (41), Chris Martin van Coldplay (45), James Hetfield van Metallica (59), Anthony Kiedis van de Red Hot Chili Peppers (60) of Bruce Springsteen (73): hun energie grenst vaak aan het ongelooflijke, in combinatie met hun choreografie (Beyoncé) of leeftijd (Springsteen). Maar van alle wereldsterren die dit jaar in Nederland te zien zijn is er geen fysiek zo verbluffend als P!nk (43). Terwijl ze loepzuiver blijft zingen, vliegt ze tijdens haar shows aan een koord uit de nok van stadions, om eenmaal geland weer verder te dansen zonder onderweg een noot te missen.
Zo veelzijdig als haar podiumperformance is, zo veelzijdig is ook haar repertoire. P!nk plukt uit de pop, dance, rock, country, hiphop en r&b. Haar negende album Trustfall biedt opnieuw geen keuze tussen al die invloeden, maar de keuze voor allemaal. Het heeft er ook toe geleid dat er iets onderschats kleeft aan P!nk; ze is te pop voor rock, te wit voor rap, te glad voor alternatief.
Ze opent Trustfall met een fraaie pianoballad, om daarna met de eerste single en het titelnummer het tempo meteen omhoog te gooien. Bij P!nk zegt de stijlkeuze traditioneel niets over de inhoud: ze sneed in het verleden in ogenschijnlijk vrolijke, opzwepende nummers zware thema’s aan en dit album is daar geen uitzondering op: relatieproblemen, het afscheid van haar vader en de naweeën van het coronatijdperk echoën door. Het titelnummer doet denken aan de Ray of Light- en Music-periode van Madonna, al koos die voor verfijndere beats. De puberaal rebelse opgestoken middelvinger van Hate Me doet zich iets stoerder voor dan hij is: de tekst heeft meer randjes dan het nummer, al blijkt opnieuw dat P!nk als zangeres in ieder register overtuigt. Het contrast met het nummer erna, Lost Cause, met alleen een piano en een koor als begeleiding, is daardoor zeer effectief.
Het kloppend hart van Trustfall zijn de drie nummers waarin P!nk de samenwerking aangaat met drie zeer verschillende artiesten, uit een vergelijkbare hoek. De duetten met folkrockband The Lumineers uit Denver, het Zweedse folkduo First Aid Kit en country-superster Chris Stapleton uit Kentucky zijn alle drie voltreffers. Het fascinerende is dat alle drie de nummers even goed in het repertoire van P!nks gasten passen als in dat van haar zelf; andermaal het bewijs van haar stilistische, compositorische en vocale lenigheid. De manier waarop haar uithaal landt op Stapletons elektrische gitaar is zowel het slotakkoord van het album als het magnifieke hoogtepunt.
P!nk – Trustfall. P!nk is vrijdag 16 juni de hoofdact van Pinkpop