Seriemoordenaars niet alleen arresteren en wegstoppen, maar ook met ze praten. En een poging doen om te begrijpen hoe ze tot hun daden komen. Begin jaren zeventig was die aanpak nog zeer ongebruikelijk, tot er binnen de fbi een Behavorial Science Unit (bse) werd opgezet: een klein team dat interviews afnam en het brein van de gruwelijkste verkrachters en moordenaars in kaart wilde brengen – wat waren de patronen, kon je spreken van rationele motieven? De deels fictionele en deels waargebeurde serie Mindhunter gaat over deze bse en behoort tot het allerbeste wat Netflix te bieden heeft. Intelligent, sfeervol, en hoe kalm de afleveringen soms ook zijn opgebouwd, steeds is er die verslavende, sluimerende spanning aanwezig: het gaat hier over de beruchtste moordenaars van Amerika en toch vloeit er amper bloed. Er wordt vooral gepraat, in lange, intense scènes.
Seizoen 2 gaat verder waar seizoen 1 ophield, niet alleen wat betreft sfeer, ook het hoge niveau van die eerste tien afleveringen wordt moeiteloos vastgehouden. Dat is op zich al een prestatie nu elke enigszins succesvolle serie automatisch een vervolgseizoen krijgt waar bijna altijd minder aan te ontdekken valt dan aan de eerste afleveringen. Mindhunter heeft echter nog steeds dat speciale dna van David Fincher, de vermaard regisseur die ook van dit seizoen weer meerdere afleveringen heeft gemaakt en zich andermaal een meester toont in het aanbrengen van een strakke, onheilspellende grondtoon.
Intussen zien we hoe bse-agenten Bill en Holden doorgaan met het interviewen van de ergste criminelen. Ze weten iets beter dan voorheen op welk gedrag ze moeten letten, ze hebben wat meer middelen tot hun beschikking en trekken zowel samen als afzonderlijk naar allerlei zwaarbeveiligde gevangenissen. Daar zitten ze ineens weer tegenover de kolossale, angstaanjagend helder sprekende Ed Kemper – gebaseerd op de beruchte Co-Ed Killer, die het hoofd van zijn moeder afhakte om er seks mee te hebben. Ze praten met een zuidelijke seriemoordenaar die zijn woorden steeds verhaspelt tot onbegrijpelijke neologismes, Charles Manson duikt op (gespeeld door dezelfde acteur als de Manson in Tarantino’s recente Once Upon a Time in… Hollywood). De zo fascinerende vraag die steeds opduikt: waaróm? Waarom moordt en verkracht iemand in vredesnaam zo stelselmatig, hoe werkt een sadistisch brein en welke duistere kronkels zijn daar allemaal in aan te treffen?
Natuurlijk komen er geen hapklare antwoorden of eenduidige analyses, daarvoor is Mindhunter te realistisch en het onderzoeksmateriaal van de bse te complex. Bovendien zijn Bill en Holden meer dan neutrale onderzoekers of interviewers, hun privéleven treedt af en toe bruusk op de voorgrond, zeker wanneer Bills zoontje gelinkt wordt aan een nieuwe moordzaak. Ook boeiend, al wordt dit seizoen van Mindhunter daarmee ietsje meer een gewone thriller dan het eerste seizoen. Maar dan dient zich vervolgens weer een scène aan over een nieuwe, nog niet gepakte seriemoordenaar en weet je: dat onderzoek van de bse is verre van voltooid en dit verhaal is nog lang niet volledig verteld, laat de komende Mindhunter-seizoenen vooral snel komen.
Mindhunter, seizoen 2, te zien op Netflix