Vorige week dreigde justitieminister Paraskevopoulos dit gebouw en Duitse scholen te confisqueren, indien Berlijn niet alsnog met 341 miljard euro het oorlogsleed vereffent. Premier Tsipras sprak over ‘de balk in het oog’ van de Duitse regering, noemde haar immoreel en haalde het bloedbad van Distomo aan, waar de nazi’s 218 dorpelingen – onder wie vrouwen en kinderen – executeerden.

Terwijl de band tussen Berlijn en Athene tot ijzig verkilt, bepleit Fleischer een betaling van tien miljard euro aan Griekenland. De Duitser, emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Athene, legt vergeelde papieren op tafel, ambtsberichten van Hitlers buitenlandse dienst, uit 1944 en 1945. ‘Reichsverschuldung’, valt er te lezen. Decennialang speurde Fleischer in archieven en hij stuitte op een ‘gedwongen lening’ van de Griekse staat aan de nazi’s. Het Duitse leger wilde tot Afrika doordringen en had geldgebrek.

‘Tijdens de oorlog loste Berlijn zelfs al een beetje af’, vertelt Fleischer. ‘Op alle niveaus werd de lening erkend, maar na Hitlers val belandde Griekenland in een burgeroorlog en liet de zaak rusten. Nog altijd staat de rekening open, verjaard is die niet, en in Berlijns eigen idioom: schuld is schuld.’ Talloze Griekse en Duitse regeringen sprak hij erover, maar een vergelijk blijft alsmaar uit: ‘Duitsland verdaagt dit totdat varkens kunnen vliegen.’ Bij Syriza staat het weer hoog op de agenda, uit overtuiging en geldnood.

‘Dat Duitsland afziet van de volle vergoeding van oorlogsleed begrijp ik: na Griekenland volgen talloze andere landen, en plots zou het failliet zijn. Maar dit is anders, feitelijk, en los van emotie.’ Inmiddels koestert Fleischer weinig illusies over de Duitse ethiek: ‘Wat we anderen opleggen, gaat onszelf niet aan. Kennelijk draait alles om geld, niet om principes. In Berlijn zeiden ze me laatst: “Eigenlijk heb je gelijk. Om hoeveel gaat het?” Om 476 miljoen Reichsmark: tien miljard euro. “Och, nee, daar stemt Schäuble nooit mee in.” Einde verhaal, maar dat is een eigenaardige opvatting van democratie.’

Van alle niet-Slavische landen leed Griekenland het ergst onder de nazi’s, meent Fleischer. ‘En toch is dit terra incognita voor Duitsers. In de jaren zestig luidde de verbaasde respons van mijn professoren en zelfs van de staatssecretaris van Financiën: “Hebben wij Griekenland dan ooit bezet?” Is dat niet waanzinnig? Toen de wereldoorlog eindigde, begon de oorlog van de geheugens.’