Op grote affiches prijkte zijn barbiepopbruine hoofd met het bloempotkapsel en de puntoortjes. Eén wenkbrauw hoog opgetrokken, een diepe frons in zijn voorhoofd: Spocks meest karakteristieke gezichtsuitdrukking. Weerslag van de fascinatie waarmee hij in de cult-serie de menselijke soort bekijkt. ‘So THIS is what they call EMOTION’, luidde de bijgevoegde tekst op het affiche.
Een geestige, opvallende reclamecampagne die ook nog eens perfect verbeeldt waar het bij deze multimedia beurs om gaat. De nieuwste snufjes op elektronica- en mediagebied die op deze beurs worden geëxposeerd en gedemonstreerd, hebben wel iets gemeen met Mr. Spock. De buitenaardse beschouwer, die op zijn eigen planeet geen emoties kende, is net zo koel en afstandelijk als de glanzend zwarte apparatuur die 14.000 m2 van de RAI beslaat. En net als Mr. Spock heeft deze apparatuur maar één doel: de menselijke emotie te begrijpen en levensecht na te bootsen.
‘Dat is geen film kijken maar beleven’ staat er boven de Fun Shooting-kraam van Sony. Aan de bezoekers van de beurs de uitnodiging om mee te spelen in deze verkoopillusie. Een meisje met een stoere pet geeft op haar computer een breedbeeld overzicht van de filmstills waar je uit kunt kiezen. Een jongeman staat achter de camera en reikt de bijbehorende attributen uit. Een cowboyhoed, een lange sheriffjas, een pistool. Of je plaats wilt nemen voor de camera, in het diepblauwe decortje. Op de monitor aan je voeten maak je ineens deel uit van de scène van jouw keuze. Chroma-key heet deze stokoude beeldmanipulatie-truc, hier in een nieuw jasje gepresenteerd.
En nu maar meedoen. De omstanders geven ongevraagd regie-aanwijzingen. ‘Schiet je op een teen of zo’ ‘Je hebt maar één oog nodig om te schieten, hoor’ Zij kijken, jij staat daar te beleven, maar dat is niet eenvoudig met dat genadeloze commentaar. Bovendien ziet het er niet uit op die monitor. Als een uitgeknipt poppetje ben je voor het filmbeeld geplakt. Deel uitmaken van het beeld, daar is meer voor nodig dan apparatuur en mensen achter de knopjes. De meespelende ‘consumenten’ zijn inventiever en kritischer dan het bedienende Sony-personeel.
Uitgebreid bekijken twee jonge vrouwen de voorradige filmstills. Die met Sean Connery in monnikspij uit De naam van de roos. ‘Heb je daar kleren voor? Is er een zwaard?’ Geen zwaard. Dan geen Sean Connery. ‘Hier, Richard Gere in het bos. En dan wij daar achter die struik, dat we hem besluipen. Kan dat? Wij samen achter die struik?’ Dat kan niet. Je kunt alleen maar vóór het beeld gemonteerd worden, niet in het beeld. Bij gebrek aan beter komen de vrouwen uit op de favoriete still. ‘Doe ons dan ook maar die overval. Dat we die pistolen kunnen gebruiken.’ Haarscherp zien de dames dat de betreffende schietscène de enige is die de meespeler niet onmiddellijk buitenspel zet.
Alleen een rijzige donkere meid durft iets anders te proberen. ‘Ik ga met hem zoenen’, zegt ze vol bravoure en ze wijst Denzel Washington aan op een still. Als ze klaar staat op het toneeltje - kleding of attributen zijn er niet voor een liefdesscène, ziet ze meteen op de monitor dat het niks wordt. ‘Ik kijk hem wel gewoon aan’. Er wordt wat liefdeloos met haar plaatje gerommeld. Gauw klaar. ‘Maar of we nou de juiste emotie hebben…’ mompelt de cameraman.
Het antwoord is nee. Wat je ziet is voornamelijk onzekerheid. Maar ach, dat is ook een emotie die Mr. Spock niet kende.